Hans van den Bergh

geboren 3 december 1932 te Amsterdam.

Overleden 21 oktober 2011 te Amsterdam.

Zoon van George van den Bergh en Nelly Christine Elise Marcus

Hans huwt op 7 juli 1965 te Amsterdam Riena Geertruida Catherina (Renée) Samsom

Hans en Renee kregen twee kinderen:

Ella Titia

Thomas

 

Bijzonderheden

hans 75hans 70Hans.jpg

Hans, Lily , Jaap ea op hans 75e verjaardag, ....................................midden op zijn 70e verjaardag (Singerzaal Naarden)................................................. Hans leest voor


Levensbericht van Hans van den Bergh (2010)

Hemelse goedheid, een kort levensbericht! Wie zou dat hier over mij komen raadplegen? Maar zo ik iets ben, ben ik gehoorzaam. Eerst dus maar de banale feiten.
Geboren 3 december 1932, Handelstraat 5, onder leiding van zuster Zwitser en de vaste gynaecoloog wiens naam ik ben vergeten, maar ik zie hem nog voor me want hij was niet weg te slaan uit onze woning.
Naar de Montessorikleuterschool van juffrouw Luitjes in de Albrecht Durerstraat, want eHans was een echt Montessorikindf. Aldaar al gauw leren lezen, door middel van het eletter voelenf met in warm water geweekte vingertjes (de letters waren in schuurpapier uitgevoerd), het veterrek dichtmaken, de bruine trap, de rode toren en een duizendrol volschrijven. Ook kreeg een elitegroepje proeflessen Frans in de kelder, waarbij we plaatjes van gedierte aan elkaar doorgaven met de franse namen pigeon en grenouille eronder, zo raar dat je al gauw dacht: hier wil ik niets mee te maken hebben.
Daarna nog een soort overgangsjaar, boven in het gebouw, om een klein clubje eongunstig jarigenf klaar te stomen voor de lagere Montessorischool. Er waren daar twee Barbarafs, een mooie en een lelijke. Ik zat naast de lelijke die elastische kousen droeg tot onder de veel te dikke knietjes. De juffrouw bestuurde een automobiel waar de hele groep van ongeveer twaalf kinders ingestouwd kon worden, als we plantjes moesten zoeken of vogels horen fluiten.
Twee jaar naar de Montessorischool in de Krusemanstraat, bovenaan een hoge stoep, waar later een dansschool gevestigd was. De juffrouw was mevrouw Joosten-Chotzen, een allerliefste joodse weduwe die samenleefde met de dokter Portielje van Artis. Hij was geregeld op school om ons van alles te leren over de pulpaholte in de tand en over zijn vaststelling dat kamelen van sigarenrook houden. Ik bracht ook tal van deze wijsheden thuis te berde, wat mij de bijnaam eeigenwijsjef bezorgde in de vleiende combinatie ejankgrien-eigenwijsjef, want ik huilde ook veel en graag. Je moest daar zelf om elesjesf vragen, wat ik zo akelig vond dat ik op mijn verlanglijstje schreef: enaar de gewone school mogenf en dat present werd mij gegund, ik mocht naar de Openluchtschool waar de broertjes ook opzaten.

Renee zegt nu dat levensbericht niet betekent autobiografie, maar: hoe staat het ermee. O, maar dat is veel eenvoudiger:
Gepensioneerd van stukjesschrijverij, recenseren in Het Parool en literatuur en cultuur doceren, schrijf ik hier en daar nog stukjes (HP met name), spreek over dichters op de radio (Holman live op Dinsdag), houdt hier en daar nog wel een lezing (met name over Multatuli), bestrijdr de monarchie, met name door bijdragen aan het pas gestarte tijdschrift De Republikein, maar ben in het algemeen toch veel rustiger, thuis en elders. Pas een dik boek voltooid over de vraag wat toneelspelen eigenlijk inhoudt. Het verschijnt in oktober De sterren van de hemel. De kunst van het toneelspelen, meer dan 500 paginafs. Een pokkewerk geweest, maar geen pokketboek geworden. Nu bezig met werken aan het familieboek en ander geschrijf, (waaronder het leven van Paul Abbey, half-Maori) en veel opttrekken met kleinkroost. Het gaat wel lekker; we zijn van de zomer zowaar veertig jaar getrouwd. Vieren het met de kinderschaar aan de kust van de Middellandse zee, in eenzame gehuurde huisjes. Nu weet ik niet meer.

Update voorjaar 2010:

Nu Beetsbergh dringend vraagt om 'updating' van de levensberichten, wil ik best proberen de actuele situatie te omschrijven. Renée en ik zijn nu bijna vijfenveertig jaar getrouwd en beginnen langzamerhand aardig aan elkaar te wennen. We gaan het tegen de trouwdatum (7 juli 2010) met het nakroost feestelijk vieren, want we zijn allemaal blij dat het (nog) goed met ons gaat.
Helemaal volgens de theorie vliegt de tijd naarmate we ouder worden steeds sneller voorbij; nauwelijks is het zomer of het is alweer bijna herfst. We hebben allebei het gevoel dat we het druk hebben, al loopt het aantal echte verplichtingen natuurlijk terug. We hebben een vaste oppasdag (woensdag) in Haarlem, waar de meiden overigens alweer zo groot worden (10 en 6) dat ze ons nauwelijks nodig hebben; maar het is leuk om zo'n vaste band met ze aan te houden. Ook zorgt Renée met enige regelmaat ter plekke voor een gezamenlijke maaltijd, waarbij tevens enige kookvaardigheid op de jongere generatie wordt overgedragen.Toen Sasja tien werd hebben we de traditie ingesteld (of eigenlijk van Elja gecopieerd) dat we met ieder kleinkind dat 10 werd een paar dagen naar Parijs zouden gaan. Dat is dus voor de eerste maal begin mei gebeurd en was een groot succes. Sas weet al verschrikkelijk goed wat ze wil (bv. een T-shirt met I love Paris erop) en heeft het programma deels zelf uitgestippeld. ("Vandaag wil ik naar de Mona Lisa"). Als grootouder/begeleider moet je er alleen goed rekening mee houden dat er heel vaak wat gegeten, gedronken en geplast moet worden.
Op IJburg bij de jongens van Thomas en Annemieke houden we ongeregeld een middagje een oogje in het zeil. Zelfs heb ik daar onlangs op mijn oude dag moeten 'voetballen' met Arthur op het grote plein voor hun huis. Arthur: "Maar ik zal niet op mijn allerbest voetballen, hoor Opa."
Renée en ik vinden het gelukkig allebei heerlijk om er samen tussen uit te gaan;
op incourante tijden in het jaar trekken we naar (meestal) warmere oorden. Zo waren we dit jaar in april een weekje op Bonaire, in een leuk huisje in het binnenland. Ik heb daar een soort namaak-certificaat gehaald dat ik kan diepzeeduiken. Inderdaad ben ik wel twaalf minuten met een instructrice onder water geweest: niets dan gekleurde aquariumvissen om ons heen boven schitterende koraalriffen. En begin september hebben we tien verrukkelijke dagen doorgebracht op Cap Ferrat, tussen Nice en Menton. De zee en het weer waren sprookjesachtig mooi en de 'Cap' nog min of meer onbedorven, tenminste nu na afloop van het hoogseizoen.
Maar in het 'echte' leven te Amsterdam komen we tijd te kort voor wat we hier allemaal zouden willen. Allebei hebben we lijstjes waar we telkens dingen van doorstrepen, maar ze groeien toch steeds weer aan. We hebben, film-, lees-, eet-, opera- en fluitclubjes op gezette tijden; we proberen met onze beste vrienden geregeld contact te onderhouden, wat steeds moeilijker wordt omdat 'men' ook zo vaak op vacantie is, op kleinkroost past etc.
Een enorme opgave vind ik zelf om mijn 'archief' te ordenen; dwz. heel veel weg te gooien van de overvloed aan papier die ik al die jaren verzameld heb door nooit iets weg te gooien. Ik probeer nu alleen te bewaren wat leuk zou kunnen zijn voor het nageslacht en dat dan in nette overzichtelijke mappen ondergebracht. Ik vermoed dat ik nog ongeveer twintig jaar nodig heb. Renée probeert steeds weer met haar promemorie-website reminiscentiewerk te doen met groepen bejaarden en blijft paraat als kinderen hun ouders hun levens-verhaal willen laten vertellen. Daar zijn al heel wat leuke boekjes uit ontstaan. Verder is ze ongelofelijk goed met patch-work. Zelf schrijf ik nog voor alle mogelijke tijdschriften (tegenwoordig vooral Hollands Maandblad, De Republikein en Nynade, maar ook wel weer voor Vrij Nederland). Ik ga deze winter opnieuw een cursus geven op het Barlaeus, ditmaal over humor in de letteren, maar ook voor de Culturele werkgroep van dominee Hoogenkamp (Areopagus) mag ik zo nu en dan opdraven. Een heel gedoe heeft het werken aan een bloemlezing met de beste Nederlandse Polemieken opgeleverd. Samen met Pierre Vinken is het boek nu bijna afgeredigeerd, maar de laatste loodjes wegen nog zwaar. Nu ligt er een nieuwe uitgave van alle gedichten van Dèr Mouw op mijn bordje. Maar mijn medewerker Tom van Deel zit in een dip, waardoor we maar langzaam vorderen. Daarnaast zijn er steeds tal van schrijflustigen die willen dat ik hun werk over hun schouder meelees. Ongeveer iedereen in dit land is bezig met zijn mémoires of andere boeken. Ik vind het leuk om daar bij betrokken te zijn, maar het zijn wel vaak tijdvretertjes.
Zo kan-ie voorlopig wel weer, denk ik. Het ga jullie allen goed. Hans

ysco wiltzang 1938Huwlijkglamour

Hansje nauwlijks zichtbaar naast Monne. Wiltzhangh 1938; ........................... ........Huwelijk Hans let op de dames de Jonge met pothoeden ; en Vader die nog maar net transportbel was. ............Rechts Glamourpicture.

nazaten van AlbertMiek van bennohans en Lily

............Joeri albertszoon, Hans met Isabel, dochter van Ernst Willem en Dimtri; .. Hans met Mieke Andriesse, vrouw van Benno. Rechts: Hans met Lily, op haar dak naar aanleiding van haar laatste verjaardag

met BennoBoekaresthuwlijksbootje

.......................................Hans en Renee bij Benno Andriesse, ........................................Hans houdt lezing in het frans in Boekarest, want dat verstaan ze daar........................... Huwlijksbootje !

1978 Ella en TomAudel.in Giethoorndec 1910

...............................Ha die leuke kinderen in 1978 zoals je ziet,.......................................................................Audeloncourt 2 in Giethoorn :.............................. ..... December 1910 Oma Stien met de latere Moeder Nel .

laatste Boekrenee en ellaaan de dijk

Weer een boek, Moeder en Dochter, te Oude Niedorp 31-12-2009 . Hans in de tuin aan de "Dijk"

[Klik hier] voor Hans zijn interview POLEMIEKEN

 

zie voor Hans na zijn overlijden wat het Multatuli Genootschap schreef:

http://www.multatuli-museum.nl/nieuws-laatstenieuws-2011