Auteur: Bobenik (---.adsl.wanadoo.nl)
Datum: 15-04-2006 21:26
Enkele weken geleden heb ik een bericht geplaatst over het
onderbreken van een late zwangerschap dmv abortus. Ik was qua
behandeling nog net op tijd qua weken, maar het was helaas te groot
voor een ingreep in Nederland.
Nou mijn hele wereld storte in. Door verschillende factoren en
ook mijn gevoel was het een hele bewuste keuze om voor een abortus te
gaan.
Niet 1 dag heb ik hieraan getwijfeld. Onderstaand zal
ongelooflijk overkomen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ik de
enige ben die dit heeft meegemaakt
In oktober/november 2005 heb ik een korte relatie gehad, waarbij
ik diegene ben geweest om dit te eindigen (achteraf bleek het ook nog
een zakenrelatie te zijn)
Eind november bleef mijn ongesteldheid uit, maar dit was wel eens
eerder voorgekomen. Vanaf december ben ik weer normaal ongesteld
geworden dus de alarmbellen gingen niet aan. Ik ben in het verleden
een keer bewust zwanger geweest en kreeg toen een miskraam na 9
weken. Nou...in die 9 weken heb ik aan alles gemerkt dat ik zwanger
was; borsten / eetlust / misselijk etc. Dit is deze keer helemaal
uitgebleven, dus ook daarvan heb ik geen signalen ontvangen.
In het afgelopen jaar ben ik ruim 20 kilo afgevallen, dus de
gewichtstoename was voor mijn beleving een terugslag, waarbij ik ook
niet ging nadenken/beseffen.
Echter 4 weken geleden kreeg ik wat steken in mn onderbuik
(zijkant). Ik gelijk een afspraak gemaakt bij de gynocoloog. Dit
omdat ik een paar jaar geleden een flinke cyste op mn eierstok heb
gehad en het gevoel kwam daarmee overheen.
Eenmaal bij de gynocoloog werd er een echo gemaakt en toen kreeg
ik het schokkende nieuws dat ik 22 weken zwanger was. Het gevoel wat
er toen door mij heen ging was................"hoe ga ik dit zo snel
mogelijk oplossen, wat zijn de mogelijkheden?"
Ik werd doorverwezen naar de kliniek Bloemenhove, waar ik 4 dagen
later terecht kon. Deze constateerde dat het te laat was voor een
ingreep, het was 2mm te groot op de Echo. Zo zelfverzekerd als ik was
heb ik elke kliniek gebeld die ik kon vinden. Zelfs diverse
ziekenhuizen gebeld en ook nog geprobeerd om het op medische gronden
te gooien..........helaas geen mogelijkheden meer.
Vrijdag 2 weken geleden, kreeg ik via een kliniek een
telefoonnummer van een kliniek in Barcelona - Spanje. Ik heb gelijk
gebeld, de maten doorgegeven etc en ja hoor......ik was welkom. Wat
een pak van mn hart. Nu nog snel alles regelen. Ik kon dinsdag
terrecht, dus ik moest maandag vertrekken met de auto wilde ik nog op
tijd zijn.
3 Weken daarvoor (dus net voor het grote nieuws) had ik een man
leren kennen waar ik gevoelens voor kreeg en dit was wederzijds. Het
was al een week dat ik mn mond heb gehouden en was ervan bewust dat
ik nu echt was moest gaan vertellen. Die week was ik zo uit mn doen,
ik zocht naar momenten om het te vertellen, maar kreeg het er niet
uit. Ik was op van de zenuwen en super gestressd, dit was wel
opgevallen. Nou met lood in mn schoenen heb ik hem zondags gebeld en
gevraagd of hij langs wilden komen. Ik heb het direct verteld en hij
schrok enorm.
Het zou voor mij begrijpelijk zijn geweest, maar absoluut niet
leuk, als hij had gezegd: "dan stoppen we ermee". Niets van dit alles
was waar.
Hij zei dat hij het natuurlijk niet prettig vond maar dat hij mij
ook niet kwalijk kon nemen wat er 4,5 maand geleden was gebeurd
--> oh wat was dat super om te horen zeg. Hij pakte de telefoon,
belde zijn baas en nam een week vrij.
Maandag ochtend zijn we samen naar Spanje gereden, heeft mij in
alles bijgestaan en wij zijn donderdag (nu 1 week geleden) terug
gekomen. Wat een kanjer!!!
Ook daar in Barcelona heb ik nergens iets van gemerkt. Ik had
geukkig een Nederlands arts en de kliniek was ronduit keurig. Aardige
dames en prima vezorgd.
Dinsdags kreeg ik een roesje, ze zouden een prikje in mn buik
geven waardoor het zou inslapen en woensdagochtend zou ik wederom een
narcose krijgen zodat ze het zouden verwijderen. Bij het ontwaken had
ik geen pijn, maar vloeide wel enorm. Ik was zo blij...en dat was ook
het eerste wat ik zei toen ik wakker werd.
Het enige waar ik last van gehad hebt is 1 dag bloeding, maar
pijn? Ik heb er ook weer niks van gemerkt.
Het klinkt wellicht ongelooflijk, maar dit is echt gebeurd al kan
ik het zelf nauwlijks geloven. De echo is het enige tastbare wat voor
mij heeft aangetoond dat ik zwanger was. Qua gevoel of beleving had
het ook een ander kunnen zijn.
Wel heb ik, op eigen verzoek, een gesprek gehad met een medisch
psycholoog omdat ik van mening bent dat je er wellicht achteraf
emotioneel last van zou kunnen krijgen. Deze man heeft mij
aangehoord, is een gesprek met mij aangegaan en had als conclusie dat
ik er volwassen en verstandig mee omga. Ik heb het een plekje
gegeven, ben mij erg bewust van wat er is gebeurd en sta 100% achter
mijn beslissing. Ik hoefde niet meer terug te komen als ik mij er zo
bij zou blijven voelen.
Kortom............ik heb vrede met de door mij gemaakte
beslissing en ben blij dat ik niet snel heb opgegeven door mij erbij
neer te leggen dat het voor Nederlandse begrippen te laat was.
Acceptatie was voor mij geen optie en door mijn doorzettingsvermogen
heb ik toch kunnen doen waar IK mij goed bij voel.
"een gelukkig en tevreden mens"
[ Terug naar de
ervaringenpagina.] [terug
naar de Abortus.pagina] [naar
de lotgenotenpagina]