Ik ben in oktober 1994 door mijn toenmalige vriend verkracht. Hij
was heel dominant en op seksueel gebied was dat zeer goed te merken.
Maar daar ga ik verder niet op in.
Ik wist voor mijzelf al heel snel dat ik zwanger was van hem,
maar ik durfde het aan niemand te vertellen ook vanwege het feit dat
ik bang was dat niemand zou geloven dat hij me verkracht had. Hij was
immers mijn "vriend" en men gaat er vaak vanuit dat je dan vrijwillig
sex hebt. Jammer genoeg is dit een opvatting die vaak fout is. Er
zijn hele veel mannen en vrouwen die tegen hun wil sex hebben met
diegene waarmee ze om gaan. Daarom wil ik ook hier mijn verhaal
schrijven. Om te zeggen dat je het je niet moet laten gebeuren;
niemand mag een ander onder druk zetten om iets tegen zijn of haar
wil te doen.
Ik was dus zwanger en heb dit lang verborgen kunnen houden ook
omdat het winter was en danhet voordeel hebt van dikke jassen en
dikke truien en broeken. Op een gegeven moment kon ik geen gewone
broeken meer aan maar dan werkt een tuinbroek ook erg goed. Ook was
ik haast niet aangekomen. Eind februari 1996 heeft een kennis van
mijn ouders, die mij al heel lang kende, mij voor het blok gezet door
me regelrecht te vragen of ik zwanger was. Hij had dit namelijk al
een tijdje door. Dit kon ik natuurlijk door de tranen en de
opluchting niet ontkennen. Waarom ik het mijn ouders niet heb verteld
is een ander verhaal ,wat ik voor mij houdt. Maar vervolgens ben ik
naar de Rutgerstichting geweest voor controle en om te zien hoelang
ik al zwanger was. Ik wist zelf namelijk niet precies in welke week
ik zat. Ik was wel erg met mijn zwangerschap bezig zowel in negatieve
en positieve zin. Ik was heel boos om het kindje dat er was maar was
ook heel lief en bezorgd er voor. Zoals tijdens mijn autorijlessen:
dan zorgde ik er altijd voor dat de riem precies goed zat zodat het
niet in mijn buik sneed. Bij de Rutgerstichting werd een echo gemaakt
en daar werd verteld dat ik in de 18e week was. Vervolgens werd ik
doorverwezen naar de Bloemenhovenkliniek in Heemstede. Ik ben begin
maart 1995 naar Heemstede gegaan, samen met een buurvrouw van die
kennis. Na vriendelijk te zijn ontvangen mocht ik vrij snel door voor
een echo. Daar bleek dat ik geen 18 weken, maar minstens 22 weken
zwanger was. In Heemstede werd er toen geen abortus verricht bij een
zwangerschap die al zover gevorderd was. Ik weet niet of dat nu wel
gebeurt. Ik werd vervolgens heel verdrietig en raakte heel erg in
paniek , omdat ik dacht dat ik het kindje nu toch geboren moest laten
worden. Ik was daar psychisch totaal niet toe in staat. Men zag dat
ook in de kliniek. Vervolgens, na overleg van de artsen daar heb ik
het adres gekregen van de Leigham clinic in London waar dokter Bower
werkte. Ik ben toen in een waas mee terug gegaan naar huis. 's Avonds
is mijn zus op de hoogte gebracht, en die heeft samen met mij mijn
ouders het nieuws verteld. Daarna is voor mij alles in een hele
snelle achtbaan beland. Er is heel duidelijk gesproken over de
verschillende opties die ik had, maar toen is toch besloten om voor
abortus te kiezen. Waarom en om welke reden zijn erg persoonlijk en
die ga ik nu niet meer uitleggen ook omdat ik nu anders tegen die
tijd aan kijk..... maar gedane zaken nemen geen keer. Ik moest in
Nederland naar de gynaecoloog voor onderzoek en echo's en ik ben ook
naar de Casa kliniek in Den haag geweest omdat die de doorverwijzing
met Londen regelde. In den Haag ben ik heel goed ontvangen en daar is
al het papierwerk geregeld. Vervolgens ben ik op dinsdag 19 maart
1995 samen met mijn vader en een kennis naar Londen vertrokken.
Tussen mijn bezoek een de kliniek in Heemstede en mijn vertrek naar
Londen zaten maar 5 dagen de tijd om alles te regelen en om de
beslissing te nemen. Dit is ook een tijd geweest die ik mij
nauwelijks meer voor de geest kan halen alsof ik 5 dagen totaal weg
ben geweest. Sommige dingen zijn wel heel duidelijk maar ik mis het
meeste van deze 5 dagen.
Op woensdag moest ik voor onderzoek komen bij dokter Bower. Ik
dacht dat ik meteen in de kliniek moest blijven, maar toen we op het
juiste adres in Harleystreet kwamen bleek dat we bij zijn "kantoor"
waren zeg maar een specialisten praktijk.ruimte. Hier werd wederom
een echo gemaakt die ik heel duidelijk heb gezien en waar ik ook lang
naar heb staan kijken. Uit die echo bleek dat ik ruim 23 weken
zwanger was. Alles was verder goed en ik heb de rest van de dag
doorgebracht in Londen Met mij dikke buik Saint Paul's nog helemaal
beklommen en zo. Het gekke was dat ik nog geen drie weken daarvoor
ook in Londen was met mijn familie, voor een stedentrip. Op donderdag
21 maart 1995 moest ik naar de eigenlijke kliniek in een buitenwijk
van Londen. Ik moest me daar vroeg melden. Bij aankomst moest ik mij
eerst inschrijven in een ruimte waar allerlei vrouwen zaten ook met
kleine kinderen dit was heel dubbel. Daarna werd ik doorgestuurd naar
mijn kamer. De kliniek was erg oud maar wel erg netjes, het leek ook
niet op een ziekenhuis, eerder op een zeer oud hotel. Ik had en kamer
voor mezelf. Al vrij snel werd ik opgehaald om naar de OK gebracht te
worden. In de ruimte er voor moest ik op bed gaan liggen en werd ik
onder narcose gebracht.Na een lange tijd, voor mijn gevoel, werd ik
weer wakker in het bed in mijn kamer. Op dat moment had ik nergens
last van maar een paar uur later ben ik erg ziek geworden; ik kon
niks meer binnen houden.
Ik mocht 's avond wel lekker douchen maar voor de rest werd er
geen uitleg gegeven. Vorig jaar, met dank aan dr. Joeri, ben ik er
achter gekomen dat tijdens die eerste "operatie" er laminariastiften
in mijn baarmoedermond zijn geplaatst zodat die zou oprekken, wat de
abortusingreep gemakkelijker zou maken. Eerst dacht ik dat toen mijn
kindje al weg was gehaald, maar 's avond heb ik het nog meerdere
keren flink voelen schoppen. Op dat moment van het schoppen heb ik
ook heel bewust met mijn Sterre gesproken en afscheid van hem
genomen. 's Avonds mocht ik alweer niks meer eten en ik weet nog heel
goed dat we met enkele meiden, die ook in de kliniek waren,
behoorlijk veel lol hebben gehad. Ik heb het geluk dat ik goed engels
spreek, dus dat was wel een hele opluchting. Ik kon de mensen volgen
en dingen vragen. Op vrijdag 22 maart 1995 ben ik werd ik weer
opgehaald om naar de ok te gaan. Al die tijd was het verplegend
personele heel lief. Het was wel heel naar dat toen ik binnen kwam de
deur naar de eigenlijke ook open stond. Ik kon de vrouw die voor mij
was zien liggen op de tafel/stoel. Maar al heel snel was ik weer in
diepe slaap. Toen ik eenmaal weer bij was gekomen was ik opgelucht en
verdrietig te gelijk. De volgende dag mocht ik weer met mijn vader
mee naar huis, waar ik nog drie weken antibiotica heb moeten slikken.
De eerste twee weken moest ik bij komen van mijn abortus omdat die zo
ver gevorderd was. Na die twee weken ben ik met mijn ouders op de
geplande vakantie gegaan waar ik verder hersteld ben..
Ondertussen is het 10 jaar geleden dat dit allemaal gespeeld
heeft. Het heeft mij al die tijd nooit los gelaten. Ik ben al die
jaren een moeder zonder kind geweest en Sterre zal altijd mijn eerste
kindje blijven. Gelukkig heb ik een echo van hem. Het laatste jaar
ben ik, om alles een goede plaats te geven, heel erg met de
verwerking van mijn abortus en verkrachting bezig geweest . Vandaar
dat ik het nu ook aandurf om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik wil
met mijn verhaal aangeven dat er ook abortussen worden gedaan van
zwangerschappen die vergevorderd zijn. Ik zoek geen medelijden of
kritiek. De keuze voor mijn abortus heb ik toen gemaakt en toen is
niet nu. Ik hoop dat iedereen die voor de keuze van wel of niet een
abortus staat, voor zichzelf heel duidelijk alle voors en tegens op
papier zet ,want ik weet uit ervaring dat een abortus je ook nooit
meer los laat als je er niet 100% achter staat. Voor heel veel
vrouwen geldt dit niet , maar er zijn er ook die er toch niet mee om
kunnen gaan. Bedenk dat verdriet menselijk is en niks om je voor te
schamen.
Ik ben in Londen erg goed opgevangen en behandeld, maar door wat
ik nu weet kan ik helaas niet meer 100 % achter mijn toen genomen
beslissing staan. Ik ben nu aan het leren met dat feit te leven. De
weg die ben gegaan is heel lang en moeilijk geweest, en de weg die ik
nog moet gaan, zal ook nog heel lang en moeilijk zijn, vooral omdat
ik nu een heel grote kinderwens heb, maar tevens doodsbang ben voor
een zwangerschap. Het wordt mij - vanwege mijn psychische toestand.
op dit moment - door mij psychologe afgeraden om zwanger te worden
Hopelijk brengt de toekomst mij en mijn man veel geluk en liefde ook
met kindjes in ons gezin, op welke manier dan ook.