Auteur: Dana(---.direct-adsl.nl)
Datum: 21-02-2006 12:36
Maandag 6 Februari rond half 2 's middags deed ik mijn
zwangerschapstest en verschenen er twee strepen op de test...
Geen moment blijdschap gevoeld..alleen maar twijfels, zorgen,
onrust, verdriet, maar steeds weer die twijfels. De eerste woorden
van mijn man waren, toen ik de twijfels omhoog bracht "Wij zijn geen
moordenaars Deb!" waarop mijn antwoord was "Maar ook niet stabiel
genoeg voor een derde kindje!" en toen begonnen de gesprekken en
afwegingen.
2 jonge kinderen, een mama die chronisch vermoeid is en
spierreuma heeft.
Een papa die nachtdiensten draait en een mama die het nooit
alleen gaat redden om alles alleen te moeten doen. Dat was een greep
uit de angsten en twijfels, maar ook mijn zwangerschap niet vergeten.
Mijn laatste zwangerschap/bevalling werd me namelijk verteld dat het
niet echt verstandig zal zijn om nog een keer zwanger te worden. Mijn
zwangerschapsdiabetes zal per direkt aanwezig zijn dus ik zal gelijk
onder controle moeten staan bij internist en gyn, tevens na 2
probleembevallingen zal ik een keizersnede moeten ondergaan. Met mijn
huidige gewicht ook niet echt risicoloos. ... reden genoeg tot
twijfelen dus.
Ik zat gelijk al vol met zwangerschapshormonen, overgeven, zere
borsten, emotioneel, etc etc en dat maakte het er echt niet
makkelijker op. Maar toch na veel verdriet besloten voor een abortus
te gaan...verwijzing bij de huisarts gevraagd en een afspraak in
Leiden voor de 17e om onder een roesje een abortus te ondergaan.
Tot die Vrijdag ontzettend veel zenuwen, angst en verdriet en
vooral de 2 dagen ervoor heel veel twijfels. Maar het leken meer op
twijfels wegens angst voor de ingreep, en ik mocht geen beslissing
maken om het kindje te houden puur en alleen om onder de ingreep uit
te komen. Na een aardige reis Vrijdag in Leiden aangekomen en onze
auto moeten parkeren op een inmens grote parkeerplaats toch een
aardig stukje verwijderd van de kliniek. We moesten nog hard lopen
ook om op 14:00 uur binnen te komen maar waren er net op tijd. Ik
wilde me keurig melden maar de receptie was er niet omdat er een
watertank (van het waterapparaat) kapot was gegaan en de vloer onder
water lag en ze druk bezig waren dat op te ruimen. We namen dus even
plaats voor de receptie en gelijk viel ons het grote contrast op. Wij
waren aan het wachten om ons te melden voor een abortus en naast ons
zaten mensen die kwamen voor een echo om te kijken of ze gelukkig
zwanger waren. Dat is vreemd..en dat doet pijn.
Uiteindelijk was de receptioniste er, een aardige vrouw afkomstig
uit Spanje die me een goed gevoel gaf. Ik werd ingeschreven en mocht
wachten "aan de gezellige tafeltjes achterin" . Het gezellige moest
ik zoeken want dat kon ik nergens vinden in de toch wel koude en
holle hal in de Kliniek in Leiden. En daar begon het lange, lange,
lange wachten...
2 uur later kwam er een verpleegkundige voor een voorgesprek, ik
had de vijf dagen bedenktijd al gehad dus het was slechts een
formaliteit. Ondanks dat ik de vrouw erg vriendelijk en grappig vond
voelde ik me er toch niet zo lekker bij. Er werd geprobeerd grapjes
te maken om het wellicht toch een luchterige aangelegenheid te maken,
maar ik vond het niet fijn. Na een kort gesprek gingen we naar boven
voor de echo. Ik wilde eigenlijk eerst niet kijken maar toen ik er
lag besloot ik het toch wel te doen. En daar kwamen de
waterlanders...zowel bij mij als mijn man...groot verdriet...en nu
weer nu ik het type.. De vorige echo's die we hadden zaten zo vol
vreugde, als we een kloppend hartje zagen sprongen de tranen ons in
de ogen van vreugde, blijdschap dat het goed zat en dat we de eerste
spannende weken tegemoed konden gaan!
Dit keer was er een groot verschil...we keken naar een miniscuul
vruchtje wat enkele momenten later verwijderd zou worden. De
verpleegkundige had met ons te doen en zei ons nog dat we ons mochten
bedenken, ook mijn man bracht dit naar voren...maar ik zei "We zijn
er nu...dus we maken het nu af ook..." het leek wel of ik maar aan
één ding kon denken ondanks mijn grote verdriet. Klaar
met de echo kregen we weer een grote tegenvaller...het kon nog wel 1
uur en een kwartier duren voor ik aan de beurt was. Dit was ver na
sluitingstijd, maar het liep allemaal uit vandaag. We mochten weer
naar beneden en plaats nemen in de kille hal. Ik had toen al vanaf de
vorige avond 22:00 uur niet gegeten, en ondanks dat ik in het gesprek
met de verpleegkundige al had aangegeven toch niet voor een roesje te
gaan wegens de lange uitslaap/rust tijd die ze ervoor aanhielden werd
me toch aangeraden nog niet te eten of te drinken. Daar zaten we weer
boven in de hal...ik voelde me vreemd en leeg en alleen...verdrietig
en ik had zo vreselijk te doen met mijn man. Op de één
of andere manier had ik alleen maar medelij met hem en voelde ik zijn
verdriet. Ondanks dat hij me meerdere malen had duidelijk gemaakt mij
te steunen voelde ik dit toch niet geheel zo en bleef een
schuldgevoel houden tegenover hem. Het werden lange minuten...met
heel veel twijfels...en nog meer minuten!!
Uiteindelijk mocht ik pas om bijna 5 uur naar boven toe!! Dat
waren 3 uur na onze binnenkomst! Daar kreeg ik een bed toegewezen en
werd me gewezen waar ik me om kon kleden en eventueel nog mocht
wassen en dan mocht ik "lekker onder de dekens" gaan liggen om het
niet koud te krijgen. Het eerste wat me opviel bij binnenkomst waren
de overige 6 á 7 bedden die gevuld waren met dames die net de
ingreep achter de rug hadden. En het eerste waarmee ik geconfronteerd
werd was een franse mevrouw met al een redelijk buikje die op stond,
mij aankeek, over haar buik wreef en in het engels tegen mij zei
"This will be gone soon" waarop ik even moest slikken...en toen ik
haar vroeg hoe ver ze dan was zei ze me zonder schaamte "22 weeks" en
ik kon niet anders dan mijn hoofd buigen, de steek in mijn maag
voelen en op mijn bed mijn spulletjes pakken.
Dat ik daar kwam voor een abortus voor een zwangerschap van 7
weken en 4 dagen maakte niet dat ik alles goedkeur, dat ik alles maar
prima vind wat er gebeurd. Ik voelde me vreselijk, echt de slechtste
persoon op aarde dat ik daar lag tussen in ieder geval 5 vrouwen die
vanuit het buitenland waren komen reizen om hun ver gevorderde
zwangerschap te laten beëindigen. De andere 2 meisjes (want het
waren echt meisjes) waren tussen de 17 en 19 jaar oud en nog heel
pril zwanger. 1 van de meisjes had net te horen gekregen zwanger te
zijn van een tweeling en had het er best moeilijk mee. Vaste
verkering, een goede verkering ook maar allebei studerend, thuis
wonend en geen mogelijkheden een kindje op te voeden, laat staan
twee. Ik probeerde me over haar te bekommeren om mijn eigen verdriet
niet te voelen. Ze was voor mij aan de beurt, nummer 13 en ik nummer
14. Haar vriend was onderweg, ze wilde hem in eerste instantie niet
mee hebben maar had hem later toch gevraagd of hij haar in ieder
geval op wilde halen en als hij het zou redden haar hand wilde
vasthouden. Maar hij was er niet, dus ik vroeg of ik met haar mee
moest gaan naar binnen maar de verpleegkundige zei dat ik dit beter
niet kon doen aangezien ik zo zelf ook nog moest. Dus ik bleef braaf
op mijn bed liggen met al wat krampen en bloedverlies die ik na de
echo meer had gekregen. Ik had hier de afgelopen dagen al wel meer
last van gehad maar die dag nog erger en zeker na de echo. Die
minuten dat zij daar was en ik lag te wachten waren slopend. Ik heb
mijn gsm gepakt en gesmst naar mijn zus, mijn vriendin en man, ik
moest iets doen om er niet constant aan te denken. Toen ging de deur
open en kwam mijn buurvrouw terug op haar bed. Ze was wat duizelig en
voelde zich naar en ik werd totaal overrompeld door haar ogen, haar
blik, de pijn die ik er in zag maar ook de verbazing in haar ogen
over het geen ze net had gedaan.
Ik moest nog even plassen en toen was het mijn beurt. Tijdens het
plassen verloor ik nog meer bloed en wat kleine stolsels en dit gaf
ik ook aan. De reactie hierop van de arts was dat de kans groot was
dat het zou doorzetten in een missed abortion en dat de kans dan toch
groot was alsnog gecurreteerd te moeten worden en dat ik dus beter
door kon gaan met de behandeling stond ik daar zelf nog achter.
Inmiddels was mijn man gebeld en naar boven gekomen. Ik kwam in de
behandelkamer en zag voor me de aparte bank/tafel met de beensteunen.
Een aardige verpleegkundige en arts en 1 wat lompere (ze had ook
rubber laarzen ofzo aan..ik vond het in ieder geval een vreselijk
aanzicht). En thank god mijn man naast me die mijn hand vast hield.
Mijn benen lagen in de steunen en mijn vagina werd schoongemaakt met
jodium. Daarna werd mijn baarmoeder verdoofd, een vervelend maar geen
pijnlijk gevoel, al kneep ik de hand van mijn man fijn. Men probeerde
de sfeer luchtiger te maken door te vragen waar we vandaan kwamen,
wat we deden en of we al kinderen hadden, maar het enige waar ik aan
kon denken was...doe het nou maar! Ik kreeg na het verdoven ook een
zetpil tegen de eventuele pijn en toen begon de verdere behandeling.
De reden dat ik een roesje wilde was omdat ik nogal snel droom en
nachtmerries krijg over dingen die veel impact hebben op me. Ik wilde
niet dromen over het zuiggeluid dat ik zou gaan horen, van de
omgeving die ik zou zien als ik daar lag. Maar ik wilde ook geen
risico nemen dus besloot dus zonder roesje en begon aan iets waar ik
erg bang voor was. Het zuigapparaat ging aan en ik hoord een
indringend brom geluid en toen ze naar binnen ging hoorde ik het
zuiggeluid en kon ik het niet meer houden en werd ik enorm
emotioneel. De tranen stroomde over mijn wangen en ik kon het niet
meer inhouden. Een groot verdriet kwam er uit en was niet meer te
stoppen.
De behandeling was zo gebeurd en mijn man moest snel weer naar
beneden omdat hij logischerwijs niet mee mocht de uitrustkamer in
wegens privacy voor de andere dames. Ik voelde me vreselijk en
alleen...en kon alleen maar huilen. Ik was de laatste patiënte
en de arts kwam gelijk naar me toe om te kijken hoe het ging omdat ik
zo emotioneel was. Ze was enorm lief, wreef over mijn wang en
probeerde me gerust te stellen en te zeggen dat ik me niet schuldig
moest voelen. Dat de situatie die ik uit had gelegd geheel duidelijk
was om voor een abortus te gaan en ik mijn best moest doen niet met
een schuldgevoel de kliniek uit te gaan. Verdriet was logisch maar ik
moest geen schuld voelen. Ook de verpleegkundigen kwamen me dit
meerdere malen vertellen. Maar al zegt de hele wereld dit tegen
je...als je je schuldig voelt dan voel je je schuldig zoals ik dus
ook deed.
Omdat het al ruim over sluitingstijd heen was ging de rest heel
rommelig, er was 1 dame die al meerdere malen had duidelijk gemaakt
dat ze werken helemaal niet leuk vond en overwerken nog minder leuk
vond. Ze maakte haast in alles, bedden afruimen, boel schoonmaken,
papieren klaarmaken, etc etc. Onder het mom van "Snel de deur uit dan
kan ik naar huis" Dat voelde niet prettig en heb ik ook gezegd, het
was niet mijn schuld dat het laat was geworden en ik had ook mijn
pijn en verdriet net zo goed als alle dames die daarvoor waren
geweest. Ik vroeg of ik eindelijk wat mocht eten omdat ik
zwangerschapsdiabtes had en al 20 uur niks gegeten of gedronken had
en er toch wel redelijk naar van werd. Daar schrok een
verpleegkundige van en zei me dat ik eigenlijk al 's ochtends
geholpen had moeten worden! Maarja toen was het al te laat. Dus ik
nam 2 crackers met jam en een kopje thee en een glaasje appelsap en
daarna wilde ik eigenlijk alleen maar snel weg. Het bloeden was echt
nihil, dus ik deed een verband in, mijn eigen schone onderbroek en
kleding, schoenen aan, spulletjes inpakken en wachten op de papieren.
Omdat de apotheek al gesloten was kreeg ik antibiotica van de kliniek
mee. Ik weet niet of het normaal is maar het was alleen voor die
avond. Ik heb alle dames vriendelijk bedankt voor hun goede zorgen en
ben naar beneden gelopen richting mijn man.
Ik voelde me leeg en verdrietig en verdoofd...en
schuldig...tegenover mijn man, tegenover het ongeboren vruchtje,
gewoon omdat ik had gedaan wat ik altijd had afgezworen. Voor ik van
de afdeling ging zei de arts nog tegen me "Meisje, gezien je
bloedverlies was het denk ik wel fout gegaan.." maar dat deed me ook
geen beter gevoel geven. Dan was het de natuur geweest, nu was het
mijn eigen keuze... 's Avonds was ik alleen maar heel erg moe...en
kapot van alle emoties. We vertrokken 's ochtends om 11 uur en kwamen
's avonds om 21:00 uur pas weer thuis aan. Een lange emotionele dag
dus.
De volgende ochtend werd ik wakker met ontzettende buikpijn (mijn
darmen) die ook zorgde voor krampen in mijn baarmoeder, maar van
bloedverlies was eigenlijk bijna geen sprake. Ik was ontzettend aan
de diaree, dat in eerste instantie van de antibiotica. En de verdere
dag voelde ik alleen wat zeurderige pijn in mijn baarmoeder. Alleen
later op de avond werd ik er helaas ziek bij (griepje denk ik) mijn
diaree werd steeds en steeds erger..ging over tot water...en daar
kwam ook behoorlijk wat overgeven bij en koorts. De pijn in mijn
baarmoeder werd hierdoor ook heviger en werd ik een beetje bang voor
een ontsteking. Zondag echt tot half 2 ziek op bed gelegen en nog
steeds de krampen in mijn baarmoeder en bijna geen bloedverlies. Toen
ik me lichamelijk wat beter ging voelen ging het geestelijk steeds
slechter. Ik voelde alleen maar spijt en verdriet en was enorm
emotioneel. Natuurlijk ook de hormonen die je lijf uit moeten maar
mijn lieve hemel wat had ik het zwaar. Tijdens het zappen de
kraamafdeling, bij het thuiskomen de slingers overal in de wijk met
"Hoera een zoon of dochter" manlief die 's avonds bij de buren alleen
op kraamvisite is geweest omdat ik het echt niet aan kon. En ik die
steeds verdrietiger werd.
Het is nu Dinsdagmiddag en ik heb nog steeds spijt. Ik voel me
gelukkig al wel weer meer mezelf en ik verlies ook ietsje meer bloed
en de krampen zijn wat afgenomen maar ik vind het wel zwaar. Ik kan
met mijn gedachten niet echt bij de dingen blijven die ik moet doen.
Ik ben verdrietig en als ik de klok terug kon draaien had ik het niet
meer gedaan. Niet vanwege de ingreep maar puur en alleen vanwege het
feit dat ik er spijt van heb. Ineens zie ik de dingen minder zwaar
in, en voel ik wat ik eerst niet voelde...het verlangen naar een
baby.
Ik kan dan ook goed begrijpen dat er mensen zijn die wel gelijk
na een abortus kiezen voor een bewust kindje. Het klinkt krom maar ik
voel het nu zelf ook. Gelukkig ben ik rationeel en weet ik dat de
situatie niet veranderd en dat ik me weer hetzelfde zal voelen als
een week geleden zou ik weer zwanger zijn, maar het gevoel begrijp ik
nu gewoon. Als ik naar mijn kindjes kijk kan ik er niks aan doen maar
ik blijf me alleen maar afvragen wat een derde kindje had kunnen
worden. Ik merk wel dat het gevoel minder erg is dan gisteren dus het
heeft ook absoluut met de hormonen te maken maar het feit dat je het
voelt maakt het er niet beter op. Ik heb heel veel gehuild en denk
dat er ook nog best wat tranen zullen komen. Vooral als ik 's avonds
alleen zit heb ik het moeilijk en nog steeds als ik mijn man aan kijk
voel ik me schuldig...ik kan er niks aan doen. Een liedje wat voor
mij al speciaal was heeft voor mij nog een andere betekenis gekregen
en helpt me goed mijn verdriet kwijt te kunnen in de vorm van een
hoop tranen...
"One Word"
I close my eyes
And imagine you're here
Did it all seem so hopeless
Given the chance
I would ask
Forgive me
I didn't do a thing to make you stay
I didn't say a word to make you stay
If I would have known
Could I have tried to make it easier
But I didn't do a thing
Or say a word
One word
And I don't know why you're gone, now you're gone
No beautiful goodbye
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
My thoughts unsaid
Stuck in my head
And it all feels so useless
Never forget to give all I have
Forgive me
I couldn't do a thing to make you stay
And I couldn't say a word to make you stay
If I could have known
Could I have tried to make it easier
But I couldn't do a thing
Or say a word
One word
And I don't know why you're gone, now you're gone
No beautiful goodbye
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, yeah you're a star in heaven
Still I don't know why you're gone, now you're gone
No beautiful goodbye
You will never leave my mind
And it turns out to be so much different than our dreams
Now you're, you're a star in heaven
You're a star in heaven now
You're a star in heaven
Yeah you're my star
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
Ik wil iedereen die enige twijfels heeft meegeven deze heel goed
te bespreken en op een rijtje te zetten. Zoek desnoods iemand die er
"verstand" van heeft om het te bespreken of eventuele oplossingen
voor je twijfels. Probeer een lijstje te maken met de voors en tegens
en maak echt een besluit waar je achter staat. Als het eenmaal gedaan
is kun je niet meer terug en moet je leven met de consequenties!
Iedereen bedankt voor alle informatie die ik hier heb mogen
vinden en krijgen. Ik denk dat ik voorlopig nog geen afscheid zal
kunnen nemen van dit prikbord maar ik hoop dat het langzaam
slijt.
Iedereen die het nodig heeft heel veel kracht en mensen met
vragen zijn altijd welkom...
[ Terug naar de ervaringenpagina.]
[terug naar de Abortus.pagina] [naar de
lotgenotenpagina]