Ervaringen - pagina van de Stimezokliniek in Eindhoven

Op deze pagina worden ervaringen van meisjes en vrouwen gecopieerd vanuit de "lotgenotenpagina"

De Directie van Stimezo Eindhoven heeft hierop geen invloed

 

Datum

07-07-2005

Naam 

maroesja (---.dbsch1.nb.home.nl)

hallo, ik wou even laten weten dat ik mijn abortus in eindhoven heb laten doen. De begeleiding van het personeel was gewoon in een woord perfect. Heel begripvol, luisterend oor. Ik zag er heel erg tegen op uit de verhalen dat het onpersoonlijk zou zijn en kil. Maar nee hoor ik heb een hele goede keus gedaan om daar te zijn. De ervaring die ze daar hebben is niet te verglijken met een ziekenhuis. Ieder zijn vak. De arts was ook heel rustgevend en goed en belangstellend. Ook naar mijn man toe. Hun hebben het netjes gedaan.

04-08-2005

Anoniem (---.iae.nl)

Dinsdagmiddag naar Eindhoven geweest..ik was zo bang, maar had van mijn huisarts rustgevende pilletjes gehad. Ik moest vrij lang wachten, wat ik vreselijk vond, maar toen kwam de ingreep.

Ik gaf me geheel over en probeerde me heel goed te ontspannen. Voordat ik het door had begon ze al te zuigen en vroeg toen verbaasd..ben ik al verdoofd.

Ik heb niets gevoeld zowat en de krampen vielen ook zo mee! Maar helaas moest het nog 2 keer gebeuren en toen pas hadden ze het en kreeg toen voor de zekerheid nog 2 vaginale abortuspillen, waardoor ik `s avonds nog krampen had. MAAR.....al met al hè is het me zo meegevallen!!!

07.09-2005

Patricia

Ik werd geweldig opgevangen door de mensen daar, ze waren stuk voor stuk allemaal heel aardig. Die mevrouw waar ik van te voren dat gesprek mee had, vond me een hele "sterke" vrouw! Dat ik ondanks dat mijn vriend bij me weg gaat, ik toch naar mijn gevoel luister en dit kindje niet wilde. De abortus op zich vond ik verschrikkelijk. Het liggen op die tafel met je benen wijd, VERSCHRIKKELIJK!!!!! De verdoving in de baarmoedermond was best een beetje pijnlijk, maar dat gevoel is zo weer weg.

De abortus op zich vond ik erg pijn doen, het duurt maar even gelukkig. Maar die pijn is gewoon niet te beschrijven!!!!

08-09-2005

anouk

ik heb gister in Eindhoven mijn foto en evt dossier opgevraagd , heb 8-06-2000 een abortus gehad in eindhoven.Heeft het jouw geholpen in de verwerking? Voor mijn gevoel is alles goed heb het alleen nog steeds niet afgesloten en weet zelf niet waarom ik er zo mee bezig blijf. Misschien dat de echo foto en dossier ofzo me informatie geven die ik op de dag zelf niet heb meegekregen door de spanning. Ze boden me trouwens gelijk ook een soort van verwerkingsgesprek erbij aan. Ik vind de steun die je in de kliniek krijgt zo hartverwarmend !

02-10-2005

Christine (---.iae.nl)

Ik had geen antibiotica gekregen en ik heb het laten doen in Eindhoven.

En dat terwijl ze er bij mij 3 keer over gedaan hebben om het eruit te krijgen.

 29-09-2005

daan (---.upc-i.chello.nl)

Vandaag is de abortus gedaan en ik voel me opgelucht,ik begin me emotioneel ook beter te voelen. ik was wel zenuwwachtig maar het is meegevallen. ik kreeg plaatselijke verdoving en dan voel je wel buikpijn als ze het vruchtje eruit zuigen.maar het duurd gelukkig niet lang,ik heb ook meteen een spiraaltje laten zetten. van de spuitjes voor de plaatselijke verdoving heb ik niet zo veel gevoeld wel dat het prikten.de mensen daar waren heel vriendelijk dat dat vond ik echt fijn. mijn vriend heeft mijn echt goed gesteunt hij is ook overal bijgebleven dat vond ik echt super van hem. ik denk echt dat ik de goeie keuze heb gemaakt. ook voor de rest van mijn gezin.

 06-10-2005

B. (---.dbsch1.nb.home.nl)

Lieve meiden,

De abortus is me echt heel erg meegevallen.

We moesten er om 10 uur zijn en moesten toch wel even wachten op het gesprek met de maatschappelijk werkster. Maar er was van tevoren al duidelijk gemaakt dat wachten er bij hoort dus ik had een flinke stapel boekjes meegenomen. In de kliniek ligt voornamelijk de Gay Krant. Ik heb het wachten trouwens als fijn ervaren, we konden nog even rustig zitten, en ik had zo de tijd om me voor te bereiden.

Daarna een gesprek gehad met een lieve vrouw, dit was een kort gesprek omdat we geen twijfels voelden en goed op de hoogte waren van de behandeling.

Daarna weer even wachten en toen mocht ik me om gaan kleden. Toen werd ik wel nerveus hoor, ik trilde en keek in de spiegel en ik had echt een heel wit gezicht.

We liepen naar de behandelkamer en daar mocht ik gaan liggen, ik lag wel met mijn benen omhoog en gespreid maar niet overdreven ongemakkelijk. Er waren twee artsen en een verpleegster, allemaal vrouwen.

De arts die de abortus uitvoerde was nog in opleiding, ik had hier geen problemen mee want ik had gevraagd of het voor mij meer belastend of onveiliger zou zijn wanneer zij het uit zou voeren, en er werd mij verzekerd van niet. En tenslotte moet zij ook leren hoe het moet en dat kan maar op één manier.

Ik heb de prikjes niet gevoeld, het oprekken niet gevoeld, eigenlijk voelde ik helemaal niks van de hele behandeling alleen maar een zeurderig gevoel in mijn baarmoeder en krampen, maar geen pijn. Ze deed het dus bijzonder goed!!!! Ook dat geluid waar ik zo bang voor was, viel reuze mee.

Wel konden ze aan mij merken dat ik heel nerveus was, maar ik werd over mijn been geaaid en mijn hand werd heel lief vastgehouden. Ik had het gevoel dat deze vrouwen mij vertroetelden, en ik vond dat fijn. Toen ze klaar waren, heb ik wel weer een typische B. actie uitgevoerd.

Ik wilde al op gaan staan maar ik had de instrumenten nog in mijn vagina zitten.. En ik voelde me erg verdrietig, maar toen moest ik toch even lachen om mezelf en dat luchtte op. Even later waren ze dan echt klaar en mocht ik opstaan, ik mocht op een bed gaan liggen en ik trilde helemaal, gelukkig mocht S., die met me mee is gegaan, bij me blijven en die heeft me heel stevig vastgehouden. Ik kreeg een kop thee maar ik wilde alleen maar liggen, S. vasthouden en slapen.

Toen werd ik wat rustiger en begon ik me beter te voelen, ik mocht gaan zitten en na nog een gesprekje mocht ik me aan gaan kleden en naar huis. Toen we buiten stapten, zag ik voor het eerst sinds weken weer de ZON schijnen. Ik voel me nu wel leeg, verdrietig, schuldig, een beetje boos en verward, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me nu vooral ook heel erg opgelucht voel. De afgelopen weken kon ik namelijk nergens meer van genieten, ik voelde me alleen maar ellendig ellendig en nog eens ellendig, en dat is nu minder.

10-10-2005

Mira (---.upc-f.chello.nl)

Ik werd fantastisch begeleid hier in Eindhoven, bij de Rutgersstichting. Ik wil niet zeggen dat de behandeling een fluitje van een cent was, maar het was veel minder erg dan ik had gedacht. De dokter was erg lief en de zuster heel geruststellend. Ook de maatschappelijk werkster en de receptioniste waren zo ontzettend lief en begrijpend, ik kon met alle vragen daar terecht. En toen ik dus de abortus ook echt onderging, voelde ik me goed voorbereid en minder bang dan ik had verwacht te zijn. In tegenstelling wat ik had verwacht, namelijk dat ik echt geestelijk kapot zou zijn na de behandeling, ga ik nu door met mijn leven en heb ik vrede met mijn beslissing. Ja.

17-11-2005

Auteur: K (---.upc-i.chello.nl)

Het is nu een maand geleden, om precies te zijn was het op 12-10-2005, dat ik een abortus heb ondergaan. Ik ben er weer helemaal bovenop en alles is reuze meegevallen!Ik was in Eindhoven geweest bij Stimezo. Eerst kom je binnen en moet je je ziekenfonds papieren laten zien en eventueel de doorverwijzing van de huisarts. Je wordt er door een hele aardige vrouw ontvangen.

Daarna moet je in de wachtkamer gaan zitten, en wachten tot de maatschappelijkwerkster komt. Ook dit was een hele aardige vrouw. Heel erg begripvol. Ze legde ook uit hoe de ingreep precies ging. Daarna weer even terug naar de wachtkamer en dan wordt je opgehaald door de (vrouwelijke) arts. Als je opgehaald wordt mag je je omkleden en daarna loop je naar een kamer waar je mag gaan liggen met je benen in van die beugels... Eerst krijg je een echo. Die hoef je zelf niet te zien als je dat niet wil. Maar ik heb wel meegeken, want ik wilde het toch zien. Het was een heel klein vruchtje.. Gewoon een rondje, verder nog niks herkenbaars. Er waren 2 vrouwen, de ene deed de ingreep en de andere was met me aan het praten over vanalles. Dat heb ik als heeeel fijn ervaren, want zo wordt je echt afgeleid. Ik heb wel even een paar kleine prikjes gevoeld, maar viel opzich mee.Het zuigen hoor je ook wel, maar ik heb het niet als vervelend ervaren. Je wordt zo afgeleid door het praten. Ook vreef ze met haar hand over m'n buik, dat was heel fijn omdat je de krampen dan minder voelt. Toen de ingreep klaar was (na een paar minuten al) heb ik ook nog mogen kijken hoe het vruchtje eruit zag. Het lag in een bakje met water. Of het vruchtwater was weet ik eigenlijk niet. Maar het was helemaal niet herkenbaar. Je zag gewoon een vruchtzakje en verder niks. De embryo zelf was nog zo klein dat je het niet eens met het blote oog kon zien. Dat was voor mij echt een geruststelling. Ik vond het al zo erg dat ik het moest laten doen... Dan is het iniedergeval toch geruststellend dat er nog geen kindje in te herkennen was. Ik heb ook nog gevraagd naar een afdruk van de echo. En die kreeg ik. Die bewaar heel goed, dit kindje zal ik nooit vergeten. Na de ingreep mag je zelf opstaan om naar een andere kamer te lopen. Daar staan allemaal bedden met gordijntjes ertussen. Je blijft daar ongeveer een uurtje liggen, om even wat bij te komen. Ook krijg je dan een lekker kopje koffie of thee en wat tijdschriften om te lezen als je dat wil. Het is me echt allemaal reuze meegevallen!!! Vooraf heb ik me veel te druk gemaakt! De mensen die er werken zijn allemaal even lief en begripvol voor me geweest. Ze gaven me complimentjes dat ze mij zo sterk vonden en dat deed me echt heel erg goed! Als jullie dit lezen van Stimezo, echt bedankt voor de goede zorgen!!! Hoop dat jullie weten wie ik ben, want er komen zoveel mensen.

Toen ik thuis kwam heb ik wel even heftige buikpijn gehad en de rest van de dag in bed gelegen.

 

Datum:   13-05-2006

 Zohra (---.upc-a.chello.nl)

Het is voor mij nu een jaar geleden, ik was net 20, en had net een vaste vriendje.. Ik kwam er achter tussen kerst en oud en nieuw dat ik zwanger was. De dag dat ik de test deed heb ik daarna meteen mijn huisarts gebeld.. Ik kon de volgende dag terecht.. Heb toen mijn beste vriendin meegenomen; ik wist ook al meteen mijn besluit.. En tot de dag van vandaag heb ik er geen spijt van. De week er na had ik een afspraak bij de kliniek.in Eindhoven. Ik had het de dag daarvoor tegen mijn vriend vertelt (ik durfde niet echt) maar ik vond dat hij het moest weten.. Hij stond achter mij besluit alleen vond hij het wel jammer want hij was er namelijk wel klaar voor.. (hij is wat ouder als ik) Maar hij begreep het.. Hij vroeg ook of hij mee moest maar ik had zo iets van: ik ken je niet zo lang en heb liever iemand bij me die me al lang kent.. Ik had mijn beste vriendin meegenomen.. Mijn moeder was op dat moment op vakantie maar ik had haar er wel over verteld via de telefoon.. De dag dat ik daar heen ging ik voelde me goed was niet zenuwachtig of bang.. Terwijl ik daar zat zag ik allemaal meisjes die best wel over stuur waren.. Ik had dat totaal niet. Ik kwam daar binnen en ik moest mijn verzekeringspapieren afgeven.. Ik kon plaats nemen in de wachtkamer toen kwam een mevrouw met een potje en vroeg of ik er in wou plassen.. Vrij daarsnel kreeg ik een gesprek met een mevrouw.. Of ik wel echt achter mijn beslissing stond en legde mij de pil uit enzo ( alsof ik dat niet wist) Maar het was eenkort gesprek want ik denk dat ik echt duidelijk was en dat ik niet twijfelde.. Nou toen moest ik weer terug naar de wachtkamer daar heb ik ongeveer 10 min. gewacht.. Ik werd geroepen en mocht al mijn kleren uitdoen en een ochtenjas aan doen... De dokters waren ook echt heel lief.. Eentje hield mijn hand vast en de ander ging aan het werk.. Ze maakte eerst een echo en dan een prik.. En daarna herhinder ik me niet zo veel meer.. Het was ook zo gedaan ik kan me alleen goed die prik herinneren.

(k heb namelijk nooit last gehad van ongesteldheidssteken maar sinds die abortus heb ik dat iedere maand..) Die deed toch eventjes echt zeer ook en je voelt naderhand dat ze daar beneden bezig zijn geweest.. Ik mocht ook kijken wat er uit kwam en dat heb ik ook gedaan.. Het was niks. Ik kreeg een hoop medicijnen mee die ik die avond en volgende dag moest slikken. Ik moest wat rust nemen maar ik ben eigenwijs en ben de volgende dag weer gaan werken.. Life goes on.. Maar ik moet wel zeggen dat je lichaam er wel door veranderd is. Je hebt een zwangerschap afgebroken maar dat betekent niet dat je geen moeder-gevoelens hebt gekregen.. Daar bedoel ik mee te zeggen dat als ik nu kinderen zie, vergeleken met voor de abortus, dat ik er nu heel anders tegen aan kijk. Ik weet nu ook zeker dat ik ooit kinderen wil.. Tja en klaar er voor dat ben je nooit hè.. Ik moest na 3 weken weer op controle komen (je kan dat ook bij je huisarts).. Ze vroeg of ik professionele hulp wou maar dat sloeg ik af.. Ze vroeg met wie ik er dan over sprak en ik zei met mijn moeder, vriend en mijn vriendinnen.. Daarna controleren ze alles en of alles goed was verlopen.. Ik stond binnen 10 min. weer buiten.. De ingreep viel op zich wel mee had alleen heel erg last van krampen.. Spijt nee. Nooit .Ik heb nog niet eens gehuild en toen vroeg ik me af ben ik wel menselijk of zo... mijn vriendinen en mijn moeder hadden er meer moeite mee als ik zelf. Maar het heeft ook echt postieve kanten. Mijn vriend en ik zijn nog bijelkaar ;we wonen nu samen en we willen kinderen maar we hebben nu zo iets van :als het gebeurt fijn, maar we gaan er niet echt tegen aan.. We zijn ook echt dichter bijelkaar gekomen na dat.. Waar voor moet je je ergens mee gaan zitten terwijl je besluit al genomen hebt en misschien al gedaan hebt.. Anders moet je het niet doen.. Ik denk altijd zo ik heb een goed leven ben gezond en heb alles wat me te wensen valt en er zijn ergere dingen..

Zohra.

.

[terug naar adressen van de klinieken] [terug naar veelgestelde vragen ] [terug naar de abortuspagina] [lotgenotenpagina]