Datum 12-07-2005	Naam  Kim (---.ensch1.ov.home.nl)	Hallo ik ben Kim, Op 11-07-2005 heb ik een abortus gehad in Enschede de Emma Kliniek. Het is een zeer mooie kliniek, Je wordt er goed ontvangen en de de zusters zijn heel goed voor je. Na de echo word je naar je bed verwezen met meerdere vrouwen, Daar kun je w8en tot je aan de beurt bent.. Een zuster zit erbij en stelt je op je gemak, Als je eenmaal aan de beurt bent is er een zuster bij je die je afleid tijdens de abortus.. Het is een korte behandeling en valt reuze mee! De zusters en de gynacoloog zijn erg aardig en steunen je enorm Na de tijd word je in bed gelegd met thee en wat eten!! Ik vond het reuze meevallen en ik bedank alle mensen van de Emma kliniek in Enschede!! Bedankt voor de steun en voor alles!!
03-05-2005	eef (---.ensch1.ov.home.nl)	ik wil graag mijn abortus-ervaring met iedereen delen die erover nadenkt om een abortus te laten doen of al een abortus heeft ondergaan. ik wist eigenlijk niet hoever mn zwangeschap was, (na eigen berekening ong. 1-2 maand), ik was idd 2 maanden zwanger. Na een echo en een gesprek waarin werdt uitgelegd wat er precies ging gebeuren kon ik meteen door naar de behandelkamer. gelukkig waren de mensen erg aardig, en nadat ik kon gaan liggen in de stoel werdt eerst de binnen en buitenkant van mn vagina schoongemaakt met jodium. eerst kreeg ik 2 prikjes in de baarmoedermond waarvan de 1e wel wat pijn deed, (t duurde maar 2 seconden ofzo), en de 2e voelde ik al niet meer, ook kreeg ik een prik in mn arm waardoor ik meteen suf werdt. de abortus opzich duurde maar 3 minuten en ik heb t abosuult niet als pijnlijk ervaren, wel voelde ik een grote zuigkracht achterin mn vagina. Toen t klaar was kon ik gaan liggen op bed om wat uit te rusten en kreeg ik biscuitjes en thee. Binnen een half uurtje was ik met alles klaar en kon ik weer met mn vriend mee naar huis. Diezelfde dag had ik wel erge buikpijn en ben ik veel bloed verloren, maar nu, de 2e dag voel ik me weer helemaal de oude. Ik heb geen pijn mer en t bloeden is zo goed als gestopt. Ik heb verder een antibioticakuur gekregen tegen evt. ontstekingen. Over 3 weken moet ik nog even terug komen om te kijken of alles in orde is..Ik heb zelf geen spijt van mn abortus omdat t gewoon de beste keuis was, maar mijn vriend heeft t er wel wat moeilijker mee, omdat hij wél toe is aan een kind en ik totaal niet.Maar gelukkig ziet hij ook in dat t beter is zo, en we kunnen later, als we er allebij aan toe zijn alsnog een kindje nemen. Veel liefs eef
08-03-2006	Tamara...(---.ftth.concepts.nl)	ik ben naar de Emma kliniek geweest Ik ben er samen met mijn vriend heen geweest en we moesten er om half een zijn. Ik kreeg eerst een vragen lijst over me lichaamelijke toe standen Daarna een gesprek waarom je het niet wou houden dat was behoorlijk zwaar de mensen daar het lijkt net of ze je daar begrijpen en dat maakte me heel erg gerust . Na het gesprek kreeg je een echo en werdt je meer dingen verteld over hoelang enz Na de echo ga je met mee naar een kamer waar je moest om kleden in een t-shirt,, daar lig je met meerdere mensen en ook wel erg fijn want je heb zeker het gevoel dat je niet alleen bent heel fijn .ik was behoorlijk onder de in druk van de mensen om me heen en ik wou toch even zeggen dat ik zeer goede handen was bij dr Joeri n dat hij me heeft geholpen en echt super lief was Nadat je bent geholpen leggen ze je weer in je bed en dan wordt er goed op je gelet door de mensen daar je kunt rustig je tijd nemen en niets is te snel voor hunnie ;. je krijgt thee en eten . Na half uur mag je naar huis onder begeleing. Bedankt voor alles
Datum:   02-06-2006 13:55	Auteur: Ariel (---.ensch1.ov.home.nl)	hallo allemaal, ik wil jullie graag mee delen hoe ik de abortus heb ervaren. Ik ben afgelopen maandag ''behandeld''. We hebben er samen zeer goed over nagedacht en tot de conclusie gekomen dat het kindje absoluut niet in ons ''plaatje'' past; we zijn al vele jaren samen en al die jaren aan de pil geweest. Door onverklaarbare reden is het zaadje bij het eitje gekomen ondanks de pil. We hebben samen nooit een kinderwens gehad, vandaar deze beslissing. Nu de ervaring. Ik was totaal niet zenuwachtig op de dag zelf. Ik werd binnen geroepen voor de echo; weet tot de dag van vandaag nog niet wie dit is geweest!!! Ze heeft zich niet voorgesteld!!! Na de echo zijn we nogal geschrokken over het feit hoe ver ik eigenlijk al was; eind 11 weken!!! (ik heb al die tijd geen klachten gehad) maar goed we stonden nog steeds achter de beslissing. Naar de rustkamer gebracht en kennis gemaakt met nog 3 andere vrouwen. De eerste dame werd gehaald en ongeveer 10 minuten later kwam ze hevig huilend weer terug, hier had ik het nogal moeilijk mee, mede door haar keuze (ze had al 5 kinderen en kon er echt geen 6e bij hebben, wat logisch klinkt voor mij. Maar zij kreeg in eens twijfels. Andere dames kwamen vrij rustig terug. Toen was het mijn beurt....kreeg toch ff kriebels. Ik werd op de tafel gedirigeerd, werd keurig ondersteund met woorden van de verpleegkundige, echter totaal niets van de arts. Zonder enige mededeling werd ik van onderen gereinigd, ik schrok me kapot van de kou! Wederom zonder mededeling werd er geprobeerd het speculum in te brengen, dit lukte natuurlijk niet doordat ik alles aanspande, werd er op geattendeerd dat ik MOEST ontspannen, dit begreep ik zelf ook wel, maar als er niets gezegd wordt is het een natuurlijke reactie van het lichaam om aan te spannen. Het uitzuigen van de baarmoeder is te omschrijven als vervelend gevoel in de onderbuik (ik heb geen pijnstiller genomen) maar door goed doorademen is het redelijk te doen. De verpleegkundige was erg aardig en ondersteunend. Na ongeveer 5 minuten was de behandeling gedaan. Ik mocht opstaan en naar de rustkamer lopen. Alle andere dames waren al weg...... aan de ene kant een opluchting, maar voelde me wel alleen. Ik kreeg thee en ben gaan liggen. De verpleegkundige is weggegaan, ik kreeg naar mijn gevoel dus veel minder ''nazorg'' van de vpk dan mijn voorgangers en ik voelde me nog veel meer alleen. Na ongeveer een kwartier kwam de vpk ff terug om te vragen of mijn vriend mocht komen en ik dacht JA, IEMAND DIE MIJ AANDACHT GEEFT.... en begon te huilen, niet van spijt, maar puur zelfmedelijden. Hij kwam, ik heb het verhaal gedaan, en weer een half uur later heb mijn vriend de vpk maar op laten halen, ik had het idee dat ze ons vergaten. Ik heb me aangekleed en ben weggegaan. Resumerend: ik weet dat het niet een feestje moet zijn om geaborteerd te worden, maar een beetje menselijke aandacht van arts en nazorg zou wel heel prettig zijn geweest. Dit verhaal is niet bedoeld om kritiek te leveren, maar misschien wel wat tips te kunnen geven. Tevens is dit puur MIJN gevoel. Ik ben nu zeer opgelucht en kan mijn oude leven weer oppakken.

.