ervaringmildred

Ervaringenpagina van het Mildredhuis in Arnhem

Op deze pagina worden ervaringen van meisjes en vrouwen gecopieerd vanuit de "lotgenotenpagina"

De Directie van het Mildredhuis heeft hierop geen invloed

Datum

Naam

Ervaringen

13-08-2006

sarena (---.direct-adsl.nl)

Ik heb helaas twee keer een abortus ondergaan......

Had gezegd nooit meer.... maar leven liep niet zoals ik wilde, de tweede keer heeft emotioneel en lichamelijjk veel meer impact gemaakt en dat heeft me verrast. Drie weken geleden was de tweede keer.

De eerste was dus in het Mildred huis in Arhnem, ik ben en was zeer tevreden over alles en beter had ik me niet kunnen wensen aan behandeling, voorlichting, gesprekken zorg etc.

Vooral de rust is me opgemerkt in deze kliniek, en het gevoel niet in een ziekenhuis te zijn...Pijn viel erg mee, ik koos ervoor om niets te nemen behalve de prikjes die erbij horen...

4-08-2006

Anoniem (---.upc-d.chello.nl)

Ik heb mijn abortus ook ondergaan in het Mildred te Arnhem in april dit jaar, ik kan niet anders zeggen dat ze er ontzettend lief zijn. Ik vond de sfeer er erg huiselijk en deed abosluut niet ziekenhuis-achtig aan. Ik had daar een mannelijke arts een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lieve man, heel erg geduldig hij is er echt voor zijn "patienten" (vraag maar naar hem ) Heel lieve zusters. Daar hoef je je naar mijn idee iig geen zorgen over te maken.

6=08-2005

Esther (2)

@hotmaail.com

We hadden zelf dat briefje geschreven en dat geloofde ze. We hebben niet lang gewacht want de vorige keer dat we er waren zonder briefje hebben we al gesprekken gehad zodat we de volgende keer snel konden. Het was best druk, er zaten veel mensen in de wachtkamermaar dat kan ook voor gewoon gesprekken of iets anders zijn. In de kamer waar ik moest uitrusten waren ongeveer 4 mensen maar dat weet ik niet precies omdat we gewoon een aparte ruimte met een gordijn. Ik was wel bang Ik weet niet of mijn vriend er bij mocht zijn omdat ik het zelf liever niet wou, dus toen die vrouw vroeg of ik mee wou komen hebben we niet gevraagd of hij mee mocht. Ze zei wel tegen hem "blijf jij even hier?" Ik bloed, en in het begin plaste ik alleen bloed maar nu gaat het wel beter, eigenlijk nergens last van behalve het bloeden en soms een beetje buikpijn. groetjes

09-09-2005 21:55

Sophie (---.adsl.wanadoo.nl)

Ik wil jullie even vertellen dat ik dan vandaag een curettage heb gehad, het is me 100% meegevallen. Het heeft mij geen pijn gedaan, hooguit een vervelend gevoel Ik voel me nu ook goed. Ik ben in Arnhem geweest bij het Mildredhuis. Echt hele lieve mensen. En helemaal geen pijn gehad, dus heel kundig ook. Ben nu wel moe, zal ook wel van de spanning komen. Ik vind dat er meer doorgevraagd moet worden of je het wel zeker weet. Of in ieder geval een gesprek waardoor je je gesterkt voelt in je mening, want je bent toch onzeker.

De mensen in de kliniek vond ik allemaal even lief.

Datum:   08-11-2005

m (---.demon.nl)

Ben niet bij de huisarts geweest. Dit moest wel volgens die verpleegkundige in het Milderdhuis, met wie we een intakegesprek hadden. Die 5 dgn bedenktijd is hiermee over geslagen. Moest wel voor een nacontrole naar de huisarts en wanneer ik dat niet zou willen mocht het ook wel bij hen.

Ik vond wel dat ik naar de huisarts kon maar ben nooit meer voor een nacontrole geweest!! Had en heb nergens last van en mijn menstruatie was na 6 weken weer gewoon op schema....Ben vast eigenwijs maar moet eerlijk bekennen dat ik geen zin had om naar de HA te gaan. Had dan het idee toch een soort te moeten biechten of verantwoording af te moeten leggen.

Datum:   15-05-2006

Auteur: Anoniem (---.upc-f.chello.nl)

Zo'n 4 weken geleden heb ik een abortus ondergaan in het Mildredhuis in Arnhem. Ik heb 1,5 week moeten wachten tot ik bij hen terecht kon. Dat vond ik nog een hele tijd. In die tussen liggende periode hoorde en las ik allerlei "spookverhalen". Dat het in die klinieken lopende band werk, kil en onmenselijk is. En iedereen kent wel iemand bij wie het "verschrikkelijk" was.. Ik stond direct achter mijn beslissing maar die gedachte maakte me erg onrustig. De nacht voor d-day heb ik ook bijna geen oog dicht gedaan. Ik ging samen met mijn beste vriendin. Eenmaal daar werden we heel hartelijk ontvangen. Ik had een heel kille bedoeling verwacht, maar het was er heel warm en de sfeer was goed. Na even wachten kreeg ik een intake met een zuster, ik had verwacht dat er op je in werd gepraat en allerlei argumenten moest geven waarom je het kindje niet wilde houden. Dat was absoluut niet het geval, het was een ontzettend tof mens met een goede dosis humor, ik voelde me direct op mijn gemak, want in bepaalde situatie's maak ik het ene grapje na de andere (zenuwen?). Ze had het ook ontzettend achterlijk kunnen vinden dat ik zo deed, maar ze zei dat ieder mens anders reageert en omgaat met zijn/haar zenuwen. Ze heeft me heel erg goed voorbereid op de behandeling en gerustgesteld ook was ze erg geduldig. En toen was het zover ik (mijn vriendin mocht ook mee) ging op weg naar de behandelkamer. Daar raakte ik in paniek, ik vond het verschrikkelijk om daar in die "steigbeugels" te moeten gaan liggen en als het al niet erger kon was de behandeld arts ook nog een man. De zuster stelde me wederom om me gemak, namen de tijd. En er werd voorgesteld of ik me fijner voelde bij een vrouwelijk arts dan kon dat geregeld worden. Oke, kom op, get a grip, je kunt het. Er hoefde geen vrouwelijk arts te komen, de man was ook heel erg aardig en wat was nou het verschil? Oke lang verhaal kort gemaakt, ik heb nog een prikje gekregen omdat het allemaal wat moeizaam verliep, waardoor ik in een roesje kwam, de behandelijk viel me erg mee. Ik voelde het wel, maar het deed geen pijn. Ik was 5 weken zwanger en ik mocht het vruchtje ook nog bekijken. In de rustruimte kreeg ik thee en crackers en werd er goed op me gelet. Ik voelde me kiplekker en een half uur later stond ik weer buiten. Ik heb er een goed gevoel aan overgehouden, het is natuurlijk NOOIT leuk, dit gaat me ook NOOIT meer overkomen, maar na alle verhalen is het me echt meegevallen.En het personeel was echt super! Probeer je ook niet te laten leiden door negatieve verhalen, dat heeft mij een hoop energie gekost.

Anoniem (---.upc-f.chello.nl)

Datum:   10-06-2006 21:49

Een aantal weken geleden heb ik hier geprikt over hoe ik de abortus zelf heb ervaren (Een goed gevoel) Inmiddels is dat gevoel niet zo goed meer. Ik ben 3 weken na de ingreep op na-controle geweest, waaruit bleek dat er het een en ander achter gebleven was. Ik heb toen 2 pilletjes meegekregen in de hoop dat het zich zou afstoten. Weer 2 weken later ging ik wederom op na-controle en zou er meteen een spiraaltje gezet worden. Die tussenliggende 2 weken waren echt K*T, ik vloeide enorm incl enorme stolsels en heftige krampen. Eenmaal op mijn 2de controle, werd er weer een echo gemaakt en een zwangerschaptest gedaan, er werd twijfelachtig gereageerd door de arts. Ik ben toen weer naar de behandelkamer gebracht (moest eerst wachten tot er plek was) ik had niets bij me want dit had ik niet verwacht. Dus weer de rit ondergaan, eerst naar de rustkamer, omkleden(kleding van de kliniek) en naar de behandelkamer. Er werd besloten dat ik een dubbele sedatie zou krijgen dit keer omdat de vorige keer, ik citeer de arts: "het zo'n ramp was". Ik vond het verschrikkelijk daar te moeten liggen, ik bleef maar met mijn benen bij elkaar liggen en wou ze niet open doen, ik deed echt super spastisch. Ik vond het verschrikkelijk. Opnieuw gecurreteerd. Het deed verschrikkelijk pijn in tegenstelling tot de vorige keer, ik had het gevoel alsof al mijn ingewanden uit mijn buik werden gerukt. In the mean time is ook mijn spiraaltje gezet. (de mensen daar waren overigens wederom super tof en lief)

Ik kan het nu niet precies uitleggen hoe ik me voel. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing en daarover voel ik mij ook niet rot of schuldig. Maar op een of andere manier voel ik me aangetast. Ik ben een jonge meid die midden in het leven staat. Maar voel me mega a-seksueel, ik heb het idee dat ik voor eeuwig een celibatair leven ga leiden. Het is alsof er iets "geknapt" is.

[terug naar adressen van de klinieken] [terug naar veelgestelde vragen ] [terug naar de abortuspagina] [lotgenotenpagina] .

Datum	Naam	Ervaringen
13-08-2006	sarena (---.direct-adsl.nl)	Ik heb helaas twee keer een abortus ondergaan...... Had gezegd nooit meer.... maar leven liep niet zoals ik wilde, de tweede keer heeft emotioneel en lichamelijjk veel meer impact gemaakt en dat heeft me verrast. Drie weken geleden was de tweede keer. De eerste was dus in het Mildred huis in Arhnem, ik ben en was zeer tevreden over alles en beter had ik me niet kunnen wensen aan behandeling, voorlichting, gesprekken zorg etc. Vooral de rust is me opgemerkt in deze kliniek, en het gevoel niet in een ziekenhuis te zijn...Pijn viel erg mee, ik koos ervoor om niets te nemen behalve de prikjes die erbij horen...
4-08-2006	Anoniem (---.upc-d.chello.nl)	Ik heb mijn abortus ook ondergaan in het Mildred te Arnhem in april dit jaar, ik kan niet anders zeggen dat ze er ontzettend lief zijn. Ik vond de sfeer er erg huiselijk en deed abosluut niet ziekenhuis-achtig aan. Ik had daar een mannelijke arts een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lieve man, heel erg geduldig hij is er echt voor zijn "patienten" (vraag maar naar hem ) Heel lieve zusters. Daar hoef je je naar mijn idee iig geen zorgen over te maken.
6=08-2005	Esther (2) @hotmaail.com	We hadden zelf dat briefje geschreven en dat geloofde ze. We hebben niet lang gewacht want de vorige keer dat we er waren zonder briefje hebben we al gesprekken gehad zodat we de volgende keer snel konden. Het was best druk, er zaten veel mensen in de wachtkamermaar dat kan ook voor gewoon gesprekken of iets anders zijn. In de kamer waar ik moest uitrusten waren ongeveer 4 mensen maar dat weet ik niet precies omdat we gewoon een aparte ruimte met een gordijn. Ik was wel bang Ik weet niet of mijn vriend er bij mocht zijn omdat ik het zelf liever niet wou, dus toen die vrouw vroeg of ik mee wou komen hebben we niet gevraagd of hij mee mocht. Ze zei wel tegen hem "blijf jij even hier?" Ik bloed, en in het begin plaste ik alleen bloed maar nu gaat het wel beter, eigenlijk nergens last van behalve het bloeden en soms een beetje buikpijn. groetjes
09-09-2005 21:55	Sophie (---.adsl.wanadoo.nl)	Ik wil jullie even vertellen dat ik dan vandaag een curettage heb gehad, het is me 100% meegevallen. Het heeft mij geen pijn gedaan, hooguit een vervelend gevoel Ik voel me nu ook goed. Ik ben in Arnhem geweest bij het Mildredhuis. Echt hele lieve mensen. En helemaal geen pijn gehad, dus heel kundig ook. Ben nu wel moe, zal ook wel van de spanning komen. Ik vind dat er meer doorgevraagd moet worden of je het wel zeker weet. Of in ieder geval een gesprek waardoor je je gesterkt voelt in je mening, want je bent toch onzeker. De mensen in de kliniek vond ik allemaal even lief.
Datum: 08-11-2005	m (---.demon.nl)	Ben niet bij de huisarts geweest. Dit moest wel volgens die verpleegkundige in het Milderdhuis, met wie we een intakegesprek hadden. Die 5 dgn bedenktijd is hiermee over geslagen. Moest wel voor een nacontrole naar de huisarts en wanneer ik dat niet zou willen mocht het ook wel bij hen. Ik vond wel dat ik naar de huisarts kon maar ben nooit meer voor een nacontrole geweest!! Had en heb nergens last van en mijn menstruatie was na 6 weken weer gewoon op schema....Ben vast eigenwijs maar moet eerlijk bekennen dat ik geen zin had om naar de HA te gaan. Had dan het idee toch een soort te moeten biechten of verantwoording af te moeten leggen.
Datum: 15-05-2006	Auteur: Anoniem (---.upc-f.chello.nl)	Zo'n 4 weken geleden heb ik een abortus ondergaan in het Mildredhuis in Arnhem. Ik heb 1,5 week moeten wachten tot ik bij hen terecht kon. Dat vond ik nog een hele tijd. In die tussen liggende periode hoorde en las ik allerlei "spookverhalen". Dat het in die klinieken lopende band werk, kil en onmenselijk is. En iedereen kent wel iemand bij wie het "verschrikkelijk" was.. Ik stond direct achter mijn beslissing maar die gedachte maakte me erg onrustig. De nacht voor d-day heb ik ook bijna geen oog dicht gedaan. Ik ging samen met mijn beste vriendin. Eenmaal daar werden we heel hartelijk ontvangen. Ik had een heel kille bedoeling verwacht, maar het was er heel warm en de sfeer was goed. Na even wachten kreeg ik een intake met een zuster, ik had verwacht dat er op je in werd gepraat en allerlei argumenten moest geven waarom je het kindje niet wilde houden. Dat was absoluut niet het geval, het was een ontzettend tof mens met een goede dosis humor, ik voelde me direct op mijn gemak, want in bepaalde situatie's maak ik het ene grapje na de andere (zenuwen?). Ze had het ook ontzettend achterlijk kunnen vinden dat ik zo deed, maar ze zei dat ieder mens anders reageert en omgaat met zijn/haar zenuwen. Ze heeft me heel erg goed voorbereid op de behandeling en gerustgesteld ook was ze erg geduldig. En toen was het zover ik (mijn vriendin mocht ook mee) ging op weg naar de behandelkamer. Daar raakte ik in paniek, ik vond het verschrikkelijk om daar in die "steigbeugels" te moeten gaan liggen en als het al niet erger kon was de behandeld arts ook nog een man. De zuster stelde me wederom om me gemak, namen de tijd. En er werd voorgesteld of ik me fijner voelde bij een vrouwelijk arts dan kon dat geregeld worden. Oke, kom op, get a grip, je kunt het. Er hoefde geen vrouwelijk arts te komen, de man was ook heel erg aardig en wat was nou het verschil? Oke lang verhaal kort gemaakt, ik heb nog een prikje gekregen omdat het allemaal wat moeizaam verliep, waardoor ik in een roesje kwam, de behandelijk viel me erg mee. Ik voelde het wel, maar het deed geen pijn. Ik was 5 weken zwanger en ik mocht het vruchtje ook nog bekijken. In de rustruimte kreeg ik thee en crackers en werd er goed op me gelet. Ik voelde me kiplekker en een half uur later stond ik weer buiten. Ik heb er een goed gevoel aan overgehouden, het is natuurlijk NOOIT leuk, dit gaat me ook NOOIT meer overkomen, maar na alle verhalen is het me echt meegevallen.En het personeel was echt super! Probeer je ook niet te laten leiden door negatieve verhalen, dat heeft mij een hoop energie gekost. Anoniem (---.upc-f.chello.nl) Datum: 10-06-2006 21:49 Een aantal weken geleden heb ik hier geprikt over hoe ik de abortus zelf heb ervaren (Een goed gevoel) Inmiddels is dat gevoel niet zo goed meer. Ik ben 3 weken na de ingreep op na-controle geweest, waaruit bleek dat er het een en ander achter gebleven was. Ik heb toen 2 pilletjes meegekregen in de hoop dat het zich zou afstoten. Weer 2 weken later ging ik wederom op na-controle en zou er meteen een spiraaltje gezet worden. Die tussenliggende 2 weken waren echt K*T, ik vloeide enorm incl enorme stolsels en heftige krampen. Eenmaal op mijn 2de controle, werd er weer een echo gemaakt en een zwangerschaptest gedaan, er werd twijfelachtig gereageerd door de arts. Ik ben toen weer naar de behandelkamer gebracht (moest eerst wachten tot er plek was) ik had niets bij me want dit had ik niet verwacht. Dus weer de rit ondergaan, eerst naar de rustkamer, omkleden(kleding van de kliniek) en naar de behandelkamer. Er werd besloten dat ik een dubbele sedatie zou krijgen dit keer omdat de vorige keer, ik citeer de arts: "het zo'n ramp was". Ik vond het verschrikkelijk daar te moeten liggen, ik bleef maar met mijn benen bij elkaar liggen en wou ze niet open doen, ik deed echt super spastisch. Ik vond het verschrikkelijk. Opnieuw gecurreteerd. Het deed verschrikkelijk pijn in tegenstelling tot de vorige keer, ik had het gevoel alsof al mijn ingewanden uit mijn buik werden gerukt. In the mean time is ook mijn spiraaltje gezet. (de mensen daar waren overigens wederom super tof en lief) Ik kan het nu niet precies uitleggen hoe ik me voel. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing en daarover voel ik mij ook niet rot of schuldig. Maar op een of andere manier voel ik me aangetast. Ik ben een jonge meid die midden in het leven staat. Maar voel me mega a-seksueel, ik heb het idee dat ik voor eeuwig een celibatair leven ga leiden. Het is alsof er iets "geknapt" is.