Ervaringen - pagina MR 70 kliniek in Amsterdam

Op deze pagina worden ervaringen van meisjes en vrouwen gecopieerd vanuit de "lotgenotenpagina"

De Directie van MR 70 heeft hierop geen invloed

 

Datum

Naam 

14-08-2005

Sylvia (---.demon.nl)

Ik ben behandeld op de Sarphatistraat. De arts (?) waarmee ik vorige week een intake gesprek mee had, was erg sympatiek. Ik was samen met een goede vriendin, zij vond hem ook heel aardig maar wij vonden het alleen vreemd dat hij niet vroeg of ik zeker was mijn keuze. Ook op de dag zelf werd mij niets gevraagd. In de behandelkamer werd ik gerust gesteld dat ik er niets van zou merken. Een wat oudere man die een naald in mijn arm prikte was heel medelevend.

De dame achter de balie vond ik vorige week en afgelopen donderdag bot en ongevoelig overkomen. Ik hoop haar echt nooit meer tegen te komen. Ik was daar aanwezig vanaf 08:25. Zij vertelde me na een uur dat de wachttijd 's ochtends wat langer is, en vertelde mij op een erg nonchalante wijze dat het nog even zou duren voordat ik werd geroepen. Vorige week was ze met name zakelijk, het was alsof ik tegenover een medewerker van de bank zat om een lening aan te vragen.

Ik ben erg blij dat ik niets van de behandeling heb gemerkt. Ook na de behandeling werd ik naar omstandigheden goed opgevangen. Het was erg druk in de rustkamer en er was maar 1 mevrouw die voor ons zorgde. Ik was snel ontwaakt uit de narcose en wou ook meteen opstaan om mij aan te kleden en weg te gaan. Dit heeft zij gelukkig niet toegelaten. Ik moest de 2 biscuits opeten en mijn kopje thee leeg drinken. Ik maak me wel een beetje zorgen over de pijn die ik nu voel. Op deze site heb ik van andere vrouwen niets gelezen over pijn. Kan het betekenen dat er iets niet goed is gegaan? En zo ja, wat dan? Donderdag en Vrijdag was de pijn minder heftig dan nu.

20-08-2005

Sylvia (---.demon.nl)

De pijn is al de afgelopen 2 dagen minder. Met mij gaat het ook al beter, een week geleden dacht ik nog dat ik me bij wijze van spreken nooit meer goed zou komen.

Maar ik reageer eigenlijk op een bericht over de verwijzing van de huisarts en ziekenfondsverzekering. Ik bezoek mijn huisarts nooit, en wilde voor de behandeling niet naar hem toe voor een verwijzing. MR 70 heeft mij alsnog verplicht om dit te doen, anders zou ik niet worden geholpen. Op de verwijzing had mijn huisarts mijn ziekenfondsnummer opgeschreven. Dit bleek bij de intake ook niet voldoende te zijn. Aangezien ik nooit naar de huisarts ga of een ziekenhuis bezoek, kon ik zo snel niet een ziekenfonds pasje vinden. Uiteindelijk kon ik terecht met mijn polisblad.

Ook voor de nacontrole mag ik niet bij MR 70 zijn. Hiervoor verplichten ze mij om naar de huisarts te gaan. Ik vond het al erg genoeg dat ik bij hem langs moest voor een verwijzing, dus ik ben zowieso niet van plan om bij hem langs te gaan voor de nacontrole.

05-10-2005

Fran (62.221.247.---)

Ik was bijna 4 weken ver en omdat ik nog borstvoeding geef heb ik voor een zuigcurretage gekozen (kwam wel in aanmerking voor de abortuspil maar dan kan je geen borstvoeding geven). De assistent heeft mij goed afgeleidt en ik heb niets gemerkt van het geluid. Achteraf dacht ik dat ik toch liever een 'walkman' o.i.d. had meegenomen met mooie muziek om mij af te leiden.

Wat ik het ergst van alles vond, was dat we eerst een voorgesprek hadden, daarna moesten we weer de wachtkamer in, daarna gingen we naar de arts voor de echo en daarna weer de wachtkamer in voor een gesprek met de psychologe (dit was trouwens een vreselijk mens, zij gaf mij het gevoel dat ze daar alleen maar zat om haar geld te verdienen.) En daarna moest ik weer wachten totdat ik eindelijk behandeld kon worden. Hierdoor was ik helemaal op van de zenuwen en als mijn man niet mee was geweest was ik weggegaan. De behandeling is daardoor ontzettend meegevallen. Geen verdoving maar ik had ook geen pijn (waarschijnlijk een goede arts).

12-01-2006

Diaan (---.berghaus.demon.nl)

Toen ik te horen kreeg dat ik zwanger was....(van mijn derde kindje) schrok ik me een hoedje...Heb al 2 kinderen, ze zijn gezond en erg druk dus een derde paste er niet echt bij....Ik wist wat ik wou en dat was het kindje laten weghalen...Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was tot aan de behandeling, heb ik me zo zenuwachtig lopen maken....Ik wist niet wat me te wachten stond en zag al die enge naalden al voor me....Ben zo een klein kind als het om naalden of pijn gaat. Vraag me dan ook nog steeds af hoe het gelukt is om twee gezonde kinderen op de wereld te zetten. Maar ik moest wel, had geen andere keus, het kindje was echt geen optie voor mij....en het kindje gaat niet zomaar vanzelf uit je buik. De dag voor de abortus, heb ik geen oog dichtgedaan...zat alleen maar te denken wat er morgen zou gaan gebeuren....Maar nu achteraf gezien is het echt meegevallen....Ik kwam daaraan (het was in Amsterdam) met mijn vriend en toen ik daar binnen kwam, voelde het allemaal al goed aan...Maar ontspannen was ik niet...Eerst moest ik papieren invullen en daarna werden mijn vriend en ik geroepen voor een echo...Na de echo, kregen we beide een gesprek waarom we deze keuze hadden gemaakt...Maar ze zag al gauw dat we beide goed achter deze beslissing stonden. We gingen naar een kamer waar ik mijn nachthemd aan kon doen en een bed uit mocht kiezen voor na de behandeling...En toen was de tijd daar...ik ging naar binnen. Mijn vriend was gewoon bij me. En moest op de behandeltafel gaan liggen met mijn benen in de steunen...Aan de ene kant mijn vriend die ik in zijn hand kneep en aan de andere kant de verpleegster die ik in der hand kneep....Wat ik wel heel fijn vond, is dat ze wisten en aan me zagen dat ik heel erg bang was. De verpleegster heeft me echt gerustgesteld....Ze had een hand op mijn buik gelegd en vertelde stapje bij stapje wat er allemaal op dat moment gebeurde....Ik kreeg een plaatstelijke verdoving...Dat zijn kleine prikjes die rondom je baarmoeder worden gegeven....Het eerste prikje voel je wel even, Maar zelf vond ik hem niet echt pijnlijk...Heb erge prikken gehad...Daarna werd het vruchtje eruit gezogen...Moet zeggen, het was een vervelend gevoel maar ook niet pijnlijk. Heb 5 minuten echt alleen maar naar het plafond gekeken en mijn tanden stevig op elkaar gehouden. En voor ik het wist was het al gebeurd...Wat ik echt fijn vond is dat de verpleegster de hele behandeling der hand op mijn buik gedrukt heeft....dat voelde echt fijn aan want na de behandeling kwamen meteen de krampen...Die vond ik zelf nog pijnlijker dan de naalden...Na de behandeling werd ik op een brancard gelegd en vervoerd met een lekkere warm kruik op mijn buik naar de uitrustkamer gereden. Heerlijk was die warme kruik...Kreeg een kopje thee en een koekje en alle zenuwen vielen van me af....Na een half uur stond ik met mijn vriend op de Dappermarkt een heerlijk broodje te eten zonder krampen want die waren al weg..

Hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt....Geef aan bij de verpleegsters dat je bang bent voor pijn, dat helpt echt want zij kunnen daar rekening meehouden en je op je gemak stellen...En anders kan je misschien kiezen voor een narcose....

Wens je heel veel sterkte en echt geloof me....het valt echt allemaal mee...Gelukkig is de behandeling zelf ook maar een paar minuten ( niet langer dan 10) dus dat is wel fijn....

Liefs,

Diaan

Datum:   19-02-2006

Auteur: Linda  (---.cable.quicknet.nl)

Woensdag 15 februari was het dan zover. 's Nachts nauwelijks geslapen dus ik zag er letterlijk uit als een zombie (zo voelde ik me toch ook wel) Aangezien ik licht mocht ontbijten voor 9 uur maar wat gegeten (half broodje en een banaan, meer kreeg ik niet weg) en tegen 11-en toch nog maar een banaantje want ik rammelde van de honger. Nadat ik voor mijn zoon gezorgd had heeft mijn as ex hem naar opa gebracht en tegen 11.30 uur gingen we dus naar Amsterdam.

Daar de arts (Annie) gesproken en zij heeft nog een keer een echo gemaakt om zelf te zien waar het vruchtje zich bevond. Zij vroeg me ook of ik de echo al gezien had of dat ik deze wou zien. Nou liever niet dus, maar ik heb wel om een afdrukje in een gesloten envelop gevraagd voor het geval dat. Zij heeft alles nog een keertje uitgelegd en mij verzekerd dat ze niet eerder aan mij zou komen dan dat ik volledig onder narcose zou zijn. Vervolgens naar de uitrustruimte om me om te kleden. Vervolgens mocht ik om 14.00 uur (gelukkig als eerste) naar de behandelruimte en daar was Joke (had ik maandag het intake gesprek mee) en de anesthesist Tom. Dit was wel zo'n lieve man en nadat de stoel omlaag was had hij een verrassing voor me op het plafond. Daar hing een wereldkaart en ik mocht zeggen waar ik heen wou op reis. Joke hield onderhand mijn andere hand vast om me te steunen. Voordat de narcose toegediend werd kreeg ik nog wel de vraag of ik het zeker wist omdat ik op dat moment nog terug kon en daarna dus niet meer. Ja ik ben zeker van mijn beslissing hoe moeilijk ik het ook vind!!! Nadat ik besloten had dat ik toch liever aan mijn 7 mnd oude zoon ging denken viel ik in slaap. Voor mijn gevoel heeft het maar heel kort geduurd (zal ook wel zo zijn) dat ik alweer wakker gemaakt werd en over mocht rollen op mijn bed. Hier kreeg ik een giga huilbui en een doos tissues. Toen de tranen gedroogd waren een bekertje water en even bijkomen. Nu kom ik altijd redelijk snel weer bij dus mocht ik een kopje thee en 2 biskwietjes eten. Vervolgens de antibiotica (man wat een grote pillen - 4 stuks!!) en nog maar een kopje bouillon want ik had honger!!

De pijn vlak na de ingreep viel gelukkig heel erg mee, en ik was ook minder emotioneel dan ik verwacht had. Om 15.15 uur mocht ik weg en dus gingen we weer op pad. Onderweg even gestopt bij de Mac om wat te eten te halen (moest nl 1,5 uur rijden) en daarna begon dus de lichamelijke pijn. De eerste 2 dagen heb ik nauwelijks gevloeid, maar nu is het in volle hevigheid losgebarsten en voor mij absoluut niet vergelijkbaar met een menstruatie (heb dan nl nauwelijks las) De krampen zijn helaas nu (4 dagen later) nog steeds niet helemaal weg en ik heb nog wat last met dingen tillen - of mijn zoon in bad te doen, maar ik verwacht dat dat binnenkort ook wel weg zal zijn (na mijn miskraam heb ik daar een volle week last van gehad)

Gelukkig heeft mijn as ex zich aan zijn woord gehouden en me gesteund, dat is tot donderdag avond toen ik lichtelijk geïrriteerd raakte omdat hij 's avonds weg ging (zoon lag te slapen en die moest nog in bad, maar hij vertikte het dus om zijn prive afspraak - darten! - een uurtje uit te stellen; en ik vind het dus onzin om dat kind wakker te gaan maken voor z'n badje. Uiteindelijk heb ik het dus maar zelf gedaan) en sindsdien is het dus wat matig gesteld met de steun die ik krijg, want hij kan er dus niet mee omgaan dat ik vrij heftige emoties heb. En verder praat hij dus helemaal niet over de abortus, heb wel gehoord dat hij in bed lag te huilen maar praten wil hij dus niet. Tja, misschien beseft hij eindelijk wat hij heeft gedaan met zijn uitspraken en dat het dus niet alleen mijn kind was dat er nu niet meer is.... Hoewel ik dus best wel verdrietig ben, ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen gezien de situatie waar ik momenteel in zit, en ik weet dat als mijn situatie anders was geweest ik ook een andere beslissing genomen zou heben. Vroeger had ik een vrij uitgesproken mening over abortus (ook omdat het voor mij moeilijk was om zwanger te worden) maar ik ben gaan inzien dat het niet een beslissing is die je zomaar even neemt of die anderen voor je kunnen nemen. Ze kunnen je slechts steunen en achter je staan.

Ik wil iedereen die voor dezelfde beslissing staat heel erg veel sterkte, wijsheid en kracht wensen, want het is wel een beslissing die invloed heeft op de rest van je leven. Liefs,

Linda , (mama van een Engeltje, een Bengeltje en een Sterretje)

Datum: 

5-05-2006

Auteur: Wendy (---.adsl.wanadoo.nl)

 

Ik ben gisteren naar een kliniek geweest aan de Sarphatistraat in Amsterdam en de behandeling is mij reuze mee gevallen.Ik had om 11.00 uur een afspraak en moest mij toen melden bij de receptie, na wat gegevens te hebben door gegeven, moesten wij weer plaats nemen in de wachtruimte, dat duurde zo ontzettend lang dat we er helemaal gaar van werden het was over 12.00 uur dat wij geroepen werden door een arts die een echo maakte om te kijken hoe ver ik was en welke behandeling ik dan kon krijgen, ik was 6 weken zwanger en dan kon ik kiezen uit de zuigcurettage of de abortuspil.

Ze vroeg ook of ik het wilde zien maar dat heb ik niet gedaan want dat leek me helemaal moeilijk. Ik had van tevoren al bekeken wat mij het beste leek en koos voor de zuigcurettage omdat het dan maar meteen gebeurd was en er ook minder kans was op hevig bloedverlies.

Na de echo moesten wij weer plaatsnemen in de wachtruimte en na ruim een half uur werden wij geroepen door een andere arts om te kijken wat onze reden was om deze zwangschap af te breken, wij hebben al 3 gezonde kinderen waar we dolgelukkig mee zijn en 4 zagen wij echt niet zitten, ook gaf de arts uitleg hoe en wat er ging gebeuren en kregen we een beetje sexuele voorlichting Na dit gesprek mochten wij weer plaatsnemen en dan zou de behandeling plaatsvinden na weer een half uur wachten werd ik als eerste geroepen en als ik klaar was mocht mijn man erbij komen. Het vervelende is wel dat je met meerdere vrouwen op zaal ligt en dat je je ook bij hun moet omkleden er is geen afscherming o.i.d. en ook als je uit de behandelkamer komt zitten ze je allemaal aan te staren. Maar goed toen ik eenmaal daar lag liet ik het maar over me heen komen en de arts die de behandeling deed was ontzettend aardig en ook de verpleegster was een lieve zorgzame vrouw die na afloop een lekkere kruik voor me had en een kopje bouillon en koekjes. Als ik me goed voelde mocht ik weer gaan, nou dat liet ik me geen twee keer zeggen dus ik kleede me aan en ben weggegaan. het was inmiddels al 13.45

Onderweg naar huis moest mijn man nog langs de snelweg stoppen omdat ik zo beroerd was. Ik was ook ontzettend moe maar dat komt denk ik ook van al die inspanning en het enorme lange wachten dat viel me wel tegen. De behandeling is mij gelukkig meegevallen, ik zag er ook als een berg tegenop.

.

[terug naar adressen van de klinieken] [terug naar veelgestelde vragen ] [terug naar de abortuspagina] [lotgenotenpagina]