Ervaringen-pagina Vrelinghuis Utrecht

Op deze pagina worden ervaringen van meisjes en vrouwen gecopieerd vanuit de "lotgenotenpagina"

De Directie van het Vrelinghuis heeft hierop geen invloed

 

Datum

Naam 

14-07-2005

susan (---.hnglo1.ov.home.nl)

Donderdag 7 juli heb ik een abortus ondergaan in het Vrelinghuis in Utrecht. Ik zou eigenlijk graag naar de Emmakliniek willen in Enschede maar dat kon helaas niet meer omdat ik al verderge-vorderd was in de zwangerschap (15 weken). Ik zal hier wat vertellen over mijn eigen ervaringen aldaar.

Ik moest om 08.30 volkomen nuchter aanwezig zijn. Daar aangekomen kreeg ik allereerst een echo. Ik dacht dat ik 13 weken was, maar ik was al ruim 15 weken. Dat was wel even schrikken. De arts was heel rustig en begripvol. Ik kon me weer aankleden en kreeg een half uurtje later een gesprek met de psycholoog (of maatschappelijk werker). het was best druk in de wachtkamer en een klein nadeel vond ik wel dat ook andere specialismen in hetzelfde gebouw aanwezig waren (oogzorg etc.). Dat betekende dat er ook mensen met andere 'medische zaken' in de wachtkamer zaten en dus niet allemaal voor een abortus kwamen. Alle vrouwen die er die dag voor een abortus kwamen waren al wat verder in de zwangerschap (ze voeren namelijk de wat grotere ingrepen alleen donderdags en vrijdags uit), ik voelde me daarin dus niet zo alleen staan. Een anderhalf uur later werd ik met een andere vrouw naar boven begeleid en konden we ons omkleden en in bed gaan liggen.

Ik heb daar zeker nog anderhalf uur gelegen. Daarna haalde een anesthesist me op en kon ik mee naar de OK. Op dat moment werd ik wel heel nerveus hoor... Binnen 10 tellen was ik volledig onder narcose. De ingreep heeft zo'n 25 minuten geduurd. (Ik ben om 14.00 geholpen) Ik werd wakker op dezelfde kamer waar ik ook moest wachten vor de ingreep. Er lagen 2 franse vrouwen en 1 nederlandse vrouw. De verpleging had het superdruk maar ze waren heel lief en rustig voor iedereen. Ik had niet veel pijn maar was wel ontzettend beroerd (bah!). Om 16.30 mocht ik weer naar huis. Met een antibioticakuur. Ik ben blij dat ik weer terug kon met de vriendin die mij had meegenomen want ik weet niet of dat wel zo goed was gegaan als ik weer met de trein terug zou zijn gegaan. Ik was misselijk en vloeide nogal. Ondanks alles viel het best wel mee allemaal. De zwangerschapsverschijnselen zijn nog niet helemaal weg. Dat komt na een paar weken wel weer goed. Psychisch gezien valt het gelukkig ook heel erg mee, ondanks dat ik al zo ver was.

15-07-2005

zoë (---.tiscali.nl)

Op 3 juni heb ik een abortus gehad in het Vrelinghuis. Daarna 5 en een halve week bruinige afscheiding verloren. Met een tussenpoos van een week geen bloed. Toen begon ik opeens helder rood te bloeden. Het voelt als een heftige menstruatie met dezelfde soortpijn erbij), maar stopte opeens na 2 dagen. Is dit mijn menstruatie? Ik weet het niet meer. Ik maak me zorgen hierover. Het Vrelinghuis kun je niet bellen met vragen, er wordt steeds gezegd; het is te druk om een arts te spreken. Mijn huisarts zegt; als je geen koorts hebt, zal ik me niet druk maken.

19-07-2005

Celine (---.dyndsl.versatel.nl)

voor de ervaringenpagina!

Ik heb gister een overtijdbehandeling gehad in het Vrelinghuis in Utrecht. Ondekte ongeveer en week ervoor dat ik zwanger was en heb gelijk informatie gezocht op internet (vooral hier en een afspraak gemaakt. Kon dus gister (maandag) bij het Vreling terecht. Moest me om 8.30 melden en papieren invullen met gegevens en medische achtergrond. In totaal waren er rond die tijd zo'n 8 vrouwen in de wachtkamer die blijkbaar allemaal voor hetelfde kwamen. Omstebeurt werd je opgehaald uit de wachtkamer. Eerst voor een echo bij de dokter die me ook zou behandelen (gewoon uitwendig, ik bleek 6 weken ver te zijn), daarna voor een gesprekje met een verpleegkundige (duurde maar kort, we hadden het beetje over dat ik niet lang had getwijfeld en over iets in m'n medische achtergrond). Het duurde al met al wel behoorlijk lang omdat iedereen dezelfde 'route' dus moest volgen en de behandelingen pas na de gesprekken en echo's zouden starten. Ondanks dat nummer-gevoel was het niet vervelend want iedereen was aardig en de werkwijze (iedereen dezelfde route) ook begrijpelijk is.

Uiteindelijk mocht ik om ongeveer 10.30 naar boven. Daar kon ik op een uitrustkamer achter een gordijn m'n pyama aantrekken en op de gang wachten aan een leestafel. Er zat iemand anders in pyama ook te wachten. Er kwam vervolgens een vrouw uit de behandelkamer die heel veel pijn leek te hebben wat me wel bezorgd maakte. De verpleegkundige van het eerdere gesprekje liep er ook rond en praatte gezellig wat wel afleidde. Toen mocht de vrouw voor me. Zij kwam gelukkig behoorlijk snel en wat minder afgemat weer uit de behandelkamer. En toen was ik dus aan de beurt. Ruimte was wel beetje vies. Zag paar komeetjes met bloed enzo. Maar goed, m'n slipje moest uit en ik ging op de tafel liggen, met m'n benen wijd op die beugels, was wel raar, misschien ook omdat zowel de arts als de assistent/verpleegkundige man waren en je daar met heel je privé open en bloot ligt.

Ik koos voor een extra pijnstiller. Prik in m'n arm wat me beetje dizzy maakte. Vervolgens vertelde de assistent (die overigens ook erg aardig was en wiens hand ik ongeveer fijn knijpte) wat de dokter aan het doen was. Eerst even schoonmaken, dan gaat er iets naar binnen, vervolgens prik ofzo en dan heel kort geluidje. Al met al deed het nog wel pijn, en ik dacht nog dat ik het zo niet lang zou volhouden, maar het duurde zo kort eigenlijk dat ik niet kon geloven toen ze zeiden dat het voorbij was. Ik had zo'n lange zuigsessie ofzo verwacht (net als wanneer ze vet wegzuigen op tv) maar zo was het dus helemaal niet. Het ging echt heel snel allemaal!

De assistent bracht me terug naar de uitrustkamer (in de hal zat alweer iemand anders met pyama te wachten) waar de verpleegkundige me thee met koekjes bracht. Daar heb ik even gelegen, had geen pijn maar was misselijk, kwam door de pijnstiller. De vorige vrouw lag er ook nog. Toen brachten ze alweer de vrouw die na mij behandeld was en toen voelde ik me al wat beter en ben ik opgestaan, brief met info meegekregen over nacontrole, en naar huis gegaan. Vriend had aan overkant in apotheek inmiddels al antibiotica en pijnstillers gehaald op recept van de kliniek

19-07-2005

Celma (---.adsl-surfen.hetnet.nl)

Na een aantal weken onzekerheid en 2 eerdere bezoeken, vandaag toch de behandeling ondergaan.....en ook mij viel het erg mee.

Het gesprekje was prettig, geen haast en alle tijd voor je vragen en een luisterend oor voor wat je te zeggen hebt.

De verdere begeleiding was ook gewoon goed en eenmaal op de behandelkamer ging het allemaal erg snel. Ik trof een vrouwelijke gynecoloog en de arts die de echo's had gemaakt, vertelde me keurig wat er gebeurde en leidde me af met een gesprekje. Ik voelde wel wat gerommel en een trekkerig gevoel in mn onderbuik, maar pijn heb ik niet gehad, de pijnstiller die je via een injectie krijgt werkt perfect.

Na de inspectie of de curretage volledig was, werd mn spiraaltje geplaatst......en ik mocht weer naar de uitrustruimte.

Al snel kwamen de tranen toch.....(maar meer omdat ik nu eindelijk zeker was van mn situatie.....omdat er op de eerdere echo's niets of bijna niets te zien was geweest...en mn laatste menstruatie in mei was geweest). Dat was ook zo over...en ik heb mn thee opgedronken en de biscuitjes opgegeten......en na 15 minuten ben ik naar huis gegaan.

De napijn is minimaal.....gelukkig.

Ik ben zeer tevreden over het Vrelinghuis......Het is gewoon rot als je een abortus ondergaat en ze loodsen je er op een fijne manier doorheen!

   07-08-2005

 Masha (---.undef.tiscali.nl)

Ik was in Utrecht. Spijt heb ik niet - ik weet heel zeker dat ik de juiste beslissing genomen had. Wel een grote gevoel van opluchting. Dat het nu allemaal afgelopen is en dat ik niet meer hoef na te denken en beslissing te nemen.

Mijn advies voor alle vrouwen die nog aan het twijfelen zijn - luister gewoon naar je "buik" gevoel, bedenk wat je ECHT wil , of je dat kind ECHT wil en of je het ook aan kan op het moment. En dan gewoon achter je beslissing staan. Hoewel ik het zelf vantevoren heel moeilijk vond - ik had een grote angst voor de behandeling en twijfelde nog tot de avond ervoor. In de wachtkamer van de kliniek wilde ik ook nog janken hoor...

Ik vond de behandeling zelf best wel mee vallen uiteindelijk, hoewel ik vreselijk bang was vantevoren. Bij mij was alles ervoor veel erger dan erna. Mijn man en ik kwamen daar binnen op het afgesproken uur, maar je moet uiteindelijk heel lang in de wachtkamer zitten voordat je echt geroepen wordt. Daar zaten nog een aantal andere mensen : stellen, maar ook een paar vrouwen die echt alleen waren, en nog een vrouw die met een vriendin kwam. We hebben daar zo'n anderhalf uur gezeten en je zag dan ook vrouwen die al klaar waren en naar huis gingen - dat vond ik best moeilijk... ik wilde daar weg rennen! Je voelt dan schaamte, schuld, angst, van alles. Daarnaast komen er steeds telefoontjes binnen bij de receptie (je zit er echt naast en hoort alles) van vrouwen die pas weten dat ze zwanger zijn maar willen het niet houden, die stellen allemaal vragen en maken vervolgens een afspraak. Heel bizaar. Zou je nooit denken dat het zo veel gebeurt, echt net als bij de "kapper". Dat vond ik meest vreselijk, om dit allemaal te horen terwijl ik daar zat op mijn beurt te wachten. Dat wil ik nooit meer.

Daarna ging alles heel snel. We hadden een gesprek over de redenen, toen moest ik mee naar boven, ik moest me omkleden en toen werd ik geroepen. Ik kreeg een prikje in mijn arm - daar werd ik een beetje dizzy van. Ik ging liggen. Daar stond een zuster naast me mijn hand vast te houden en te vertellen wat er ging gebeuren. Dat vond ik heeeeeeeel fijn. Vervolgens heeft de dokter het in 2 minuten gedaan. Het deed wel wat pijn, maar het was niet zo heel erg. Toen mocht ik naar de rust kamer, ik was daar alleen [ik was die dag volgens mij de laatste] Een minuut of 20 heb ik daar gelegen - eerst nog gehuild maar daarna kwam dat gevoel van opluchting. De krampen daarna waren bij mij gewoon redelijk, niks speciaals. Voor een vrouw die 2 bevallingen achter de rug heeft, is het niks.

Ik had verwacht dat ik me de dagen erna heel erg zou voelen, maar dat is dus niet zo. De 1e dag heb ik in bed doorgebracht, anders kon ik ook niet veel. Maar de volgende dag voelde ik me al stukken beter.

14-08-2005

Celma (---.adsl-surfen.hetnet.nl)

Al met al een rare ervaring denk ik als je je gewaar wordt van dingen terwijl je 'hoort' te slapen......Het Vreling heeft op mij een erg goede indruk gemaakt.....ik was een week ervoor in Casa en ben blij dat ik niet daar de behandeling heb ondergaan.....dat valt in het niet bij Vreling.

Misschien wilde de arts je wat laten ontspannen.......met een top 40 deuntje......

groet Celma...

Datum:   21-11-2005

Nicky (---.habari.co.tz)

Hi, ik ben behandeld in Het Vrelinghuis in Utrecht. Het was ver bij mij uit de buurt, maar dat vond ik niet erg. Ik vond mensen aan de telefoon heel prettig terwijl ik de mensen aan de lijn bij CASA heel onaardig vond. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Ik wilde gaan voor een volledige narcose, maar uiteindelijk in de kliniek heb ik samen met de arts daar besloten dat niet te doen, maar om een extra pijnstiller te nemen, die via een injectie in je arm wordt gespoten en heel kort en krachtig werkt. Daar ben ik heel blij mij, want de vrouwen die wakker werden na de narcose voelden zich toch allemaal heel slecht (wat ik daar zag).

Ik vond het op zich wel ok daar, was blij om anderen daar te zien zitten, maar ja, ergens heb je toch het gevoel dat het zo'n routine is voor die mensen. Een soort lopende band werk. Na de behandeling word je naar een bed gebracht waar je even mag bijkomen en waar je een kopje thee met een biscuitje krijgt, ook komt de intake arts nog even langs bij je. Dat vond ik wel een pluspunt, er werd zo wel een beetje voor je gezorgd. Misschien heeft iemand hier wat aan. Hun link staat op de abortus.pagina

Datum 12-01-2006

Auteur: n. (---.upc-a.chello.nl)

Ik ben geholpen in de Vrelingkliniek in Utrecht.

Ik heb bijna 4 maad terug een abortus ondergaan. Ik was toen iets meer dan 6 week zwanger.

"We kwamen om half 9 (nou ja.. iets later, hun routeplanner bleek niet te kloppen ) daar binnen. Ik moest 2 formulieren invullen: 1 met persoonlijke gegevens en 1 met medische geschiedenis enzo. Daarna moesten we even wachten.

Na ongeveer 20 min. kreeg ik eerst een echo, waarbij werd vastgesteld dat de zwangerschap idd een week of 6/7 gevorderd was. Vervolgens moesten we weer ong. half uurtje wachten op het gesprekje. Hierin werd uitgelegd hoe de procedure zou gaan en werd me gevraagd wat de redenen waren dat ik voor abortus koos. Verder moest ik natuurlijk een handtekening zetten.

Daarna moesten we weer een tijdje wachten en toen werd ik opgehaald (vriend mocht niet mee). Boven moest ik broek + schoenen uitdoen en een nachthemd aandoen. Eerst werd er nog even een druppel bloed afgenomen om m'n rhesusfactor te bepalen (in denk voor het geval er complicaties zouden optreden) en moest ik nog even verplicht naar het toilet.

Niet lang daarna werd ik naar de O.K. begeleid, moest ik m'n slipje uitdoen en gaan liggen op zo'n tafel met benen in van die steunen. Ik kreeg wat ze noemden een "algemene pijnstiller" in m'n arm ingespoten waar ik onmiddelijk ontzettend duizelig van werd. (de hele kamer draaide letterlijk ) Vrijwel onmiddelijk daarna begon de arts aan de procedure, doordat ik draaierig was heb ik er niet veel van meegekregen, behalve een korte, ietwat stekende pijn en een krakend (??) geluid.. Hooguit 2 minuten later was het alweer over. Ik kreeg een megamaandverband en een zeer vage netachtige megaonderbroek aan en mocht naar de uitrustkamer lopen. (wel met wat steun aangezien de wereld nog steeds tolde) Er werd me aangeraden wat thee te drinken en koekjes te eten maar ik was nogal misselijk dus ik heb een half koekje weggeknaagd en 2 slokken thee gedronken en na een kwartier ongeveer heb ik me aangekleed en ben ik naar beneden gelopen. Mijn vriend wachtte daar op me en had de antibiotica (tegen infecties) al gehaald bij de apotheek gelukkig. We zijn ook direct weer naar huis gegaan daarna, om half 12 waren we alweer thuis."Misschien verschilt het per persoon maar ik heb dus geen hevige pijn ofzo gehad, ook niet na die tijd.

Datum:   13-05-2006

Auteur: Zohra (---.upc-a.chello.nl)

 

Het is voor mij nu een jaar geleden, ik was net 20, en had net een vaste vriendje.. Ik kwam er achter tussen kerst en oud en nieuw dat ik zwanger was. De dag dat ik de test deed heb ik daarna meteen mijn huisarts gebeld.. Ik kon de volgende dag terecht.. Heb toen mijn beste vriendin meegenomen; ik wist ook al meteen mijn besluit.. En tot de dag van vandaag heb ik er geen spijt van. De week er na had ik een afspraak bij de kliniek.in Eindhoven. Ik had het de dag daarvoor tegen mijn vriend vertelt (ik durfde niet echt) maar ik vond dat hij het moest weten.. Hij stond achter mij besluit alleen vond hij het wel jammer want hij was er namelijk wel klaar voor.. (hij is wat ouder als ik) Maar hij begreep het.. Hij vroeg ook of hij mee moest maar ik had zo iets van: ik ken je niet zo lang en heb liever iemand bij me die me al lang kent.. Ik had mijn beste vriendin meegenomen.. Mijn moeder was op dat moment op vakantie maar ik had haar er wel over verteld via de telefoon.. De dag dat ik daar heen ging ik voelde me goed was niet zenuwachtig of bang.. Terwijl ik daar zat zag ik allemaal meisjes die best wel over stuur waren.. Ik had dat totaal niet. Ik kwam daar binnen en ik moest mijn verzekeringspapieren afgeven.. Ik kon plaats nemen in de wachtkamer toen kwam een mevrouw met een potje en vroeg of ik er in wou plassen.. Vrij daarsnel kreeg ik een gesprek met een mevrouw.. Of ik wel echt achter mijn beslissing stond en legde mij de pil uit enzo ( alsof ik dat niet wist) Maar het was eenkort gesprek want ik denk dat ik echt duidelijk was en dat ik niet twijfelde.. Nou toen moest ik weer terug naar de wachtkamer daar heb ik ongeveer 10 min. gewacht.. Ik werd geroepen en mocht al mijn kleren uitdoen en een ochtenjas aan doen... De dokters waren ook echt heel lief.. Eentje hield mijn hand vast en de ander ging aan het werk.. Ze maakte eerst een echo en dan een prik.. En daarna herhinder ik me niet zo veel meer.. Het was ook zo gedaan ik kan me alleen goed die prik herinneren.

(k heb namelijk nooit last gehad van ongesteldheidssteken maar sinds die abortus heb ik dat iedere maand..) Die deed toch eventjes echt zeer ook en je voelt naderhand dat ze daar beneden bezig zijn geweest.. Ik mocht ook kijken wat er uit kwam en dat heb ik ook gedaan.. Het was niks. Ik kreeg een hoop medicijnen mee die ik die avond en volgende dag moest slikken. Ik moest wat rust nemen maar ik ben eigenwijs en ben de volgende dag weer gaan werken.. Life goes on.. Maar ik moet wel zeggen dat je lichaam er wel door veranderd is. Je hebt een zwangerschap afgebroken maar dat betekent niet dat je geen moeder-gevoelens hebt gekregen.. Daar bedoel ik mee te zeggen dat als ik nu kinderen zie, vergeleken met voor de abortus, dat ik er nu heel anders tegen aan kijk. Ik weet nu ook zeker dat ik ooit kinderen wil.. Tja en klaar er voor dat ben je nooit hè.. Ik moest na 3 weken weer op controle komen (je kan dat ook bij je huisarts).. Ze vroeg of ik professionele hulp wou maar dat sloeg ik af.. Ze vroeg met wie ik er dan over sprak en ik zei met mijn moeder, vriend en mijn vriendinnen.. Daarna controleren ze alles en of alles goed was verlopen.. Ik stond binnen 10 min. weer buiten.. De ingreep viel op zich wel mee had alleen heel erg last van krampen.. Spijt nee. Nooit .Ik heb nog niet eens gehuild en toen vroeg ik me af ben ik wel menselijk of zo... mijn vriendinen en mijn moeder hadden er meer moeite mee als ik zelf. Maar het heeft ook echt postieve kanten. Mijn vriend en ik zijn nog bijelkaar ;we wonen nu samen en we willen kinderen maar we hebben nu zo iets van :als het gebeurt fijn, maar we gaan er niet echt tegen aan.. We zijn ook echt dichter bijelkaar gekomen na dat.. Waar voor moet je je ergens mee gaan zitten terwijl je besluit al genomen hebt en misschien al gedaan hebt.. Anders moet je het niet doen.. Ik denk altijd zo ik heb een goed leven ben gezond en heb alles wat me te wensen valt en er zijn ergere dingen..

Zohra.

Datum: 01-09-2006 22:58

Auteur: sarena (---.direct-adsl.nl)

Dag,

Ik ben in het Vrelinghuis geweest afgelopen 25 juli...Ik vind of vond de behandeling heel goed en ook de uitleg gaf veel rust en duidelijkheid. En de nabehandeling ben ik ook erg over te spreken...De dokters daar zijn erg aardig en ik ben ze nog steeds dankbaar.. Ook al heb ik in het begin best verdriet gevoeld en zal ik deze gebeurtenis blijven meedragen en een plekje moeten geven, ben ik nog steeds blij met mijn besluit.

De artsen die dit werk doen.... hebben mij en mijn gezin weer een kans gegeven om in alle rust verder te leven, en oh zoveel is ons bespaart..... Ik kan nu weer sjouwen en voetballen met de kinderen, de aandacht geven die ze nodig hebben, de toekomst kan ik zelf bepalen, zij hebben recht op een moeder die het leven ziet zitten zich stabiel voelt...en die kans heb ik nu gekregen....

Dus voor het vrelinghuis: een dikke duim!! Groetjes Sarena.

.

 [terug naar adressen van de klinieken] [terug naar veelgestelde vragen ] [terug naar de abortuspagina] [lotgenotenpagina]