Auteur: G. (---.adsl-surfen.hetnet.nl)

Datum:   16-02-2006 00:36

Ben gisteren in Leiden geweest voor een abortus. Ik was 18 weken zwanger. Ik kwam er 2 weken geleden achter en heb ook helemaal geen zwangerschapsverschijnselen gehad. Behalve dan dat mijn menstruatie wel heel lang wegbleef dit keer. M'n besluit stond snel vast. Ik vond het voor mij geen moeilijke keuze en heb eigenlijk geen een moment getwijfeld aan mijn keuze. Ik ging via mijn huisarts naar Maastricht. Na de echo zeiden ze dat ik al 17 weken ver was en dat was net iets te ver om me in Maastricht te laten behandelen. Dus werd ik doorverwezen naar Leiden. Niet bepaald naast de deur voor mij: heb 2,5 uur in de trein gezeten en 45 min met de bus. Dit vond ik voor mij geen probleem. Toen ik kwam moest ik wel lang wachten, omdat ze eerst een tabletje bij me hebben ingebracht wat 1,5 uur moest inwerken. Vervolgens was ik pas 2,5 uur later aan de beurt, maar er werkten allemaal lieve mensen. Dat scheelde veel. Ik had vooral veel honger! Maarja, je mag niet eten van te voren. Naast me lag een meisje die nog iets verder zwanger was dan ik. Zij was eerst. Toen ze terugkwam en wakker werd uit haar roesje had ze veel pijn en was erg versufd. (er was een zaaltje waar je met 6 vrouwen langs elkaar lag, waardoor je met elkaar kon praten, vond ik persoonlijk erg fijn, lag je tenminste niet alleen..) Toen ik aan de beurt was had ik het inmiddels ijskoud, maar dat was een bekende bijwerking van het pilletje wat me toegediend was. Ik was blij toen ik aan de beurt was en zenuwachtig tegelijk, want ik wist niet hoe ik wakker zou worden. Toen ik in de stoel lag was ik binnen enkele tellen helemaal weg met een roesje. Ik ben ongeveer een uur weggeweest. Waarschijnlijk omdat ik al 18 weken was en ze meer tijd nodig hadden met de ingreep. Je voelt je heel even duizelig worden en 2 seconden later slaap je. Ik heb helemaal niks van de ingreep meegekregen en toen ik wakker werd lag ik weer in het bed met een broekje aan en dekens over me heen. Persoonlijk is dit echt aan te raden vind ik.

Wel kun je een roesje niet vergelijken met bijvoorbeeld een narcose, want bij narcose word je aan de beademing gelegd en bij een roesje adem je gewoon zelf. Toen ik wakker werd voelde ik me helemaal niet slecht. Ik was wel wat duizelig en slaperig nog, maar had geen pijn. Ik vroeg of ik toch alvast een pijnstiller mocht voor als ik pijn zou krijgen. Dat mocht. Heb ook helemaal geen pijn gevoeld de hele dag niet. (en vandaag ook nauwelijks, alleen wat krampjes die je hebt met ongesteld zijn, verder niks). Ik ben toen ik wakker werd meteen rechtop gaan zitten, zodat ik zo snel mogelijk weer helder werd. Wel had ik het nog steeds ijskoud. Ik kreeg een kop thee en mocht naar een tafeltje lopen waar ik wat kon eten, hierdoor zou ik het weer warm krijgen. Er stond vanalles: soep, crackers met jam en smeerkaas en zo. Ik had erg veel behoefte om me lekker warm te douchen, want ik bleef rillen. Dit mocht. Ook moest ik voor en na de behandeling proberen te plassen.

Na de douche voelde ik me weer helemaal goed en heb nog wat gegeten. Daarna mocht ik naar huis. Ik kreeg een receptje mee voor antibiotica en een brief en een enquete (niet verplicht, maar ik heb m wel ingevuld).

Het is me 200% meegevallen en de mensen waren erg aardig en zorgzaam. Ik heb er zelfs nog even mee gelachen! Ik heb dit alles helemaal niet als emotioneel of supervervelend ervaren. Ik ben weer mezelf en erg opgelucht. Voel me er erg goed bij en heb me van te voren voor niks druk gemaakt. Misschien klinkt dit een beetje gevoelloos, maar zo is het niet bedoeld. Dit is puur mijn eigen ervaring en ik kan me evengoed heel goed voorstellen dat er veel vrouwen zijn die het heel moeilijk hebben in deze situatie. Ik wil dat ook iedereen veel sterkte wensen en de mensen die mij behandeld hebben: Dank jullie wel!

Groetjes, G

vervolg:

Het gaat nog steeds goed met me, ben de dag erna ook meteen weer gaan werken. Ik snap heel goed dat als sommige mensen mijn verhaal lezen ze er een raar gevoel bij krijgen, maar nogmaals; dit is puur mijn eigen beleving. Ik heb nog steeds geen last van schuldgevoelens en ben ook nergens verdrietig om. Ik ben hier denk ik heel nuchter in. Bij deze wens ik alle vrouwen die het erg moeilijk vinden of die veel pijn hebben, lichamelijk en geestelijk, nogmaals heel veel sterkte toe! Hier heb ik evengoed heel veel begrip voor!

Ingrid, ik vind het fijn om te horen dat jij er op dezelfde manier op reageerde als ik en ik denk niet dat je je schuldig moet voelen om de reacties van anderen. Het was jouw beslissing en jij stond er helemaal achter. Ben blij dat het ook zo goed gaat met jou!!! En hoop dat dat ook zo zal blijven. Ik denk dat onze verhalen voor sommige vrouwen ook een hart onder de riem kunnen zijn...

[ Terug naar de ervaringenpagina.] [terug naar de Abortus.pagina] [naar de lotgenotenpagina]