leidenervaringen.htm

Ervaringen - pagina Kliniek Leieden

Op deze pagina worden ervaringen van meisjes en vrouwen gecopieerd vanuit de "lotgenotenpagina"

De Directie van de Leidse kliniek heeft hierop geen invloed

Datum

Naam

17-09-2005 16:32

Patsy (---.dsl.speedlinq.nl)

Gisteren dus een abortus ondergaan in kliniek in Leiden..Na binnenkomst aangemeld bij de receptie ,krijg je papieren waarin staat wat er allemaal gaat gebeuren. Bij intake gesprek vragen ze je o.a. waarom je tot deze beslissing bent gekomen, medicijn gebruik, of je eerder bij gynacoloog onder behandeling bent geweest. Daarna wordt er een echo gemaakt om te kijken hoever je al bent. Daarna weer naar wachtkamer totdat je wordt geroepen....duurde lang want het liep allemaal uit...Toen ik werd geroepen mocht mijn vriend niet mee...het was op de zaal verboden voor mannen....Aan de ene kant begrijp ik het wel...aan de andere weer niet...had liever dat hij erbij was geweest! 'T is al moeilijk genoeg om aan je man/vriend te vertellen wat je voelt! Maarja boven gekomen kom je in een zaal met stuk of 6 bedden naast elkaar. Nachtpon aan evt. infuus voor narcose en dan lig je daar....tis net lopende band werk de 1 komt terug de andere gaat, voelt allemaal heel raar en onwerkelijk. Sommige vrouwen huilde en ik moest nog.... Niemand van de verpleging ging naar ze toe wat ik eigenlijk wel raar vondt!! Aangezien je ook niet je partner/vriend mee mocht nemen. Terwijl je dan juist alle steun kan gebruiken!T oen werd ik geroepen ...moest in zo`n stoel zitten/liggen met van die hangbeugels...had gekozen voor een "roesje" dus was zo weg. Toen ik wakker werd zeiden ze dat het "gelukt" was , en ik lag weer op zaal. Had wel pijn in onderbuik en rug (wat natuurlijk logisch is) voelde mij wel raar. Na onegveer 10 min gerust te hebben moest je naar de wc ,wat heen en weer lopen en kon je wat eten/drinken. Als je niet meer duizelig was kon je je aankleden en kreeg je papieren mee voor nabehandeling en antibiotica. Verder werd er dus helemaal niet gevraagd hoe je je voelde "emotioneel" gezien, dat miste ik wel. Al met al stond ik met 45 min.(vanaf de ingreep ) weer beneden , met je papieren weer naar de receptie. En dat was het....Gaat allemaal snel aan je voorbij. Je kan je eigenlijk niet voorstellen wat er allemaal met je is gebeurt

21-2-2006

Auteur: Debbie (---.direct-adsl.nl)

Vanuit Maastricht na een aardige reis Vrijdag in Leiden aangekomen moesten we e onze auto parkeren op een inmens grote parkeerplaats nog een aardig stukje verwijderd van de kliniek. We moesten hard lopen om om 14:00 uur binnen te komen, maar waren er net op tijd.

Ik wilde me keurig melden, maar de receptie was er niet omdat er een watertank (van het waterapparaat) kapot was gegaan en de vloer onder water lag en ze druk bezig waren dat op te ruimen. We namen dus even plaats voor de receptie en gelijk viel ons het grote contrast op. Wij waren aan het wachten om ons te melden voor een abortus en naast ons zaten mensen die kwamen voor een echo om te kijken of ze gelukkig zwanger waren geworden na hun IVF behandeling. . Dat is vreemd..en dat doet pijn. Uiteindelijk was de receptioniste er, een aardige vrouw afkomstig uit Spanje die me een goed gevoel gaf. Ik werd ingeschreven en mocht wachten "aan de gezellige tafeltjes achterin" . Het gezellige moest ik zoeken want dat kon ik nergens vinden in de koude en holle hal in de Kliniek in Leiden. En daar begon het lange, lange, lange wachten... 2 uur later kwam er een verpleegkundige voor een voorgesprek, ik had de vijf dagen bedenktijd al gehad dus het was slechts een formaliteit. Ondanks dat ik de vrouw erg vriendelijk en grappig vond voelde ik me er toch niet zo lekker bij. Er werd geprobeerd grapjes te maken om het wellicht toch een luchterige aangelegenheid te maken, maar ik vond het niet fijn. Na een kort gesprek gingen we naar boven voor de echo. Ik wilde eigenlijk eerst niet kijken maar toen ik er lag besloot ik het toch wel te doen. En daar kwamen de waterlanders...zowel bij mij als mijn man...groot verdriet..

De vorige echo's die we hadden zaten zo vol vreugde, als we een kloppend hartje zagen sprongen de tranen ons in de ogen van vreugde, blijdschap dat het goed zat en dat we de eerste spannende weken tegemoed konden gaan! Nu was het een groot verschil...we keken naar een miniscuul vruchtje wat enkele momenten later verwijderd zou worden. De verpleegkundige had met ons te doen en zei ons nog dat we ons mochten bedenken, ook mijn man bracht dit naar voren...maar ik zei "We zijn er nu...dus we maken het nu af ook..." het leek wel of ik maar aan één ding kon denken ondanks mijn grote verdriet. Klaar met de echo kregen we weer een grote tegenvaller...het kon nog wel 1 uur en een kwartier duren voor ik aan de beurt was. Dit was ver na sluitingstijd, maar het liep allemaal uit vandaag. We mochten weer naar beneden en plaats nemen in de kille hal. Ik had toen al vanaf de vorige avond 22:00 uur niet gegeten, en ondanks dat ik in het gesprek met de verpleegkundige al had aangegeven toch niet voor een roesje te gaan wegens de lange uitslaap/rust tijd die ze ervoor aanhielden werd me toch aangeraden nog niet te eten of te drinken.

Daar zaten we weer boven in de hal...ik voelde me vreemd en leeg en alleen...verdrietig en ik had zo vreselijk te doen met mijn man. Op de één of andere manier had ik alleen maar medelij met hem en voelde ik zijn verdriet. Ondanks dat hij me meerdere malen had duidelijk gemaakt mij te steunen voelde ik dit toch niet geheel zo en bleef een schuldgevoel houden tegenover hem.

Uiteindelijk mocht ik pas om bijna 5 uur naar boven toe!! Dat waren 3 uur na onze binnenkomst! Daar kreeg ik een bed toegewezen en werd me gewezen waar ik me om kon kleden en eventueel nog mocht wassen en dan mocht ik "lekker onder de dekens" gaan liggen om het niet koud te krijgen. Het eerste wat me opviel bij binnenkomst waren de overige 6 á 7 bedden die gevuld waren met dames die net de ingreep achter de rug hadden. En het eerste waarmee ik geconfronteerd werd was een franse mevrouw met al een redelijk buikje die op stond, mij aankeek, over haar buik wreef en tegen mij zei "This will be gone soon" waarop ik even moest slikken...en toen ik haar vroeg hoe ver ze dan was zei ze me zonder schaamte "22 weeks" en ik kon niet anders dan mijn hoofd buigen, de steek in mijn maag voelen en op mijn bed mijn spulletjes pakken.

Ik voelde me vreselijk, echt de slechtste persoon op aarde dat ik daar lag tussen in ieder geval 5 vrouwen die vanuit het buitenland waren komen reizen om hun ver gevorderde zwangerschap te laten beëindigen. De andere 2 meisjes waren tussen de 17 en 19 jaar oud en nog heel pril zwanger. Eén van de meisjes had net te horen gekregen zwanger te zijn van een tweeling en had het daar best moeilijk mee. Vaste verkering, een goede verkering ook maar allebei studerend, thuis wonend en geen mogelijkheden een kindje op te voeden, laat staan twee. Ik probeerde me over haar te bekommeren om mijn eigen verdriet niet te voelen. Ze was voor mij aan de beurt, nummer 13 en ik nummer 14. Haar vriend was onderweg, ze wilde hem in eerste instantie niet mee hebben maar had hem later toch gevraagd of hij haar in ieder geval op wilde halen en als hij het zou redden haar hand wilde vasthouden. Maar hij was er niet, dus ik vroeg of ik met haar mee moest gaan naar binnen maar de verpleegkundige zei dat ik dit beter niet kon doen aangezien ik zo zelf ook nog moest. Dus ik bleef braaf op mijn bed liggen met al wat krampen en bloedverlies die ik na de echo meer had gekregen. Ik had hier de afgelopen dagen al wel meer last van gehad maar die dag nog erger en zeker na de echo. Die minuten dat zij daar was en ik lag te wachten waren slopend. Ik heb mijn gsm gepakt en gesmst naar mijn zus, mijn vriendin en man, ik moest iets doen om er niet constant aan te denken.

Toen ging de deur open en kwam mijn buurvrouw terug op haar bed. Ze was wat duizelig en voelde zich naar en ik werd totaal overrompeld door haar ogen, haar blik, de pijn die ik er in zag maar ook de verbazing in haar ogen over het geen ze net had gedaan. Ik moest nog even plassen en toen was het mijn beurt. Tijdens het plassen verloor ik nog meer bloed en wat kleine stolsels en dit gaf ik ook aan. De reactie hierop van de arts was dat de kans groot was dat het zou doorzetten in een missed abortion en dat de kans dan toch groot was alsnog gecurreteerd te moeten worden en dat ik dus beter door kon gaan met de behandeling stond ik daar zelf nog achter. Inmiddels was mijn man gebeld en naar boven gekomen. Ik kwam in de behandelkamer en zag voor me de aparte bank/tafel met de beensteunen. Een aardige verpleegkundige en arts en 1 wat lompere (ze had ook rubber laarzen ofzo aan..ik vond het in ieder geval een vreselijk gezicht). En thank god , mijn man naast me die mijn hand vast hield.

Mijn benen lagen in de steunen en mijn vagina werd schoongemaakt met jodium. Daarna werd mijn baarmoeder verdoofd, een vervelend maar geen pijnlijk gevoel, al kneep ik de hand van mijn man fijn. Men probeerde de sfeer luchtiger te maken door te vragen waar we vandaan kwamen, wat we deden en of we al kinderen hadden, maar het enige waar ik aan kon denken was...doe het nou maar! Ik kreeg na het verdoven ook een zetpil tegen de eventuele pijn en toen begon de verdere behandeling.

Het zuigapparaat ging aan en ik hoord een indringend brom geluid en toen ze naar binnen ging hoorde ik het zuiggeluid en kon ik het niet meer houden en werd ik enorm emotioneel. De tranen stroomde over mijn wangen en ik kon het niet meer inhouden. Een groot verdriet kwam er uit en was niet meer te stoppen. De behandeling was zo gebeurd en mijn man moest snel weer naar beneden omdat hij logischerwijs niet mee mocht de uitrustkamer in wegens privacy voor de andere dames. Ik voelde me vreselijk en alleen...en kon alleen maar huilen.

Ik was de laatste patiënte en de arts kwam gelijk naar me toe om te kijken hoe het ging omdat ik zo emotioneel was. Ze was enorm lief, wreef over mijn wang en probeerde me gerust te stellen en te zeggen dat ik me niet schuldig moest voelen. Dat de situatie die ik uit had gelegd geheel duidelijk was om voor een abortus te gaan en ik mijn best moest doen niet met een schuldgevoel de kliniek uit te gaan. Verdriet was logisch maar ik moest geen schuld voelen. Ook de verpleegkundigen kwamen me dit meerdere malen vertellen. Maar al zegt de hele wereld dit tegen je...als je je schuldig voelt dan voel je je schuldig zoals ik dus ook deed. Omdat het al ruim over sluitingstijd heen was ging de rest heel rommelig, er was 1 dame die al meerdere malen had duidelijk gemaakt dat ze werken helemaal niet leuk vond en overwerken nog minder leuk vond. Ze maakte haast in alles, bedden afruimen, boel schoonmaken, papieren klaarmaken, etc etc. Onder het mom van "Snel de deur uit dan kan ik naar huis" Dat voelde niet prettig en heb ik ook gezegd, het was niet mijn schuld dat het laat was geworden en ik had ook mijn pijn en verdriet net zo goed als alle dames die daarvoor waren geweest.

Ik vroeg of ik eindelijk wat mocht eten omdat ik zwangerschapsdiabtes had en al 20 uur niks gegeten of gedronken had en er toch wel redelijk naar van werd. Daar schrok een verpleegkundige van en zei me dat ik eigenlijk al 's ochtends geholpen had moeten worden! Maarja toen was het al te laat. Dus ik nam 2 crackers met jam en een kopje thee en een glaasje appelsap en daarna wilde ik eigenlijk alleen maar snel weg. Het bloeden was echt nihil, dus ik deed een verband in, mijn eigen schone onderbroek en kleding, schoenen aan, spulletjes inpakken en wachten op de papieren. Omdat de apotheek al gesloten was kreeg ik antibiotica van de kliniek mee. Ik weet niet of het normaal is maar het was alleen voor die avond. Ik heb alle dames vriendelijk bedankt voor hun goede zorgen en ben naar beneden gelopen richting mijn man.

Ik voelde me leeg en verdrietig en verdoofd...en schuldig...tegenover mijn man, tegenover het ongeboren vruchtje, gewoon omdat ik had gedaan wat ik altijd had afgezworen. Voor ik van de afdeling ging zei de arts nog tegen me "Meisje, gezien je bloedverlies was het denk ik wel fout gegaan.." maar dat deed me ook geen beter gevoel geven. Dan was het de natuur geweest, nu was het mijn eigen keuze... 's Avonds was ik alleen maar heel erg moe...en kapot van alle emoties. We vertrokken 's ochtends om 11 uur en kwamen 's thuis om 23 uur.

november 2006 [terug naar adressen van de klinieken] [terug naar veelgestelde vragen ] [terug naar de abortuspagina] [lotgenotenpagina] .

Datum	Naam
17-09-2005 16:32	Patsy (---.dsl.speedlinq.nl)	Gisteren dus een abortus ondergaan in kliniek in Leiden..Na binnenkomst aangemeld bij de receptie ,krijg je papieren waarin staat wat er allemaal gaat gebeuren. Bij intake gesprek vragen ze je o.a. waarom je tot deze beslissing bent gekomen, medicijn gebruik, of je eerder bij gynacoloog onder behandeling bent geweest. Daarna wordt er een echo gemaakt om te kijken hoever je al bent. Daarna weer naar wachtkamer totdat je wordt geroepen....duurde lang want het liep allemaal uit...Toen ik werd geroepen mocht mijn vriend niet mee...het was op de zaal verboden voor mannen....Aan de ene kant begrijp ik het wel...aan de andere weer niet...had liever dat hij erbij was geweest! 'T is al moeilijk genoeg om aan je man/vriend te vertellen wat je voelt! Maarja boven gekomen kom je in een zaal met stuk of 6 bedden naast elkaar. Nachtpon aan evt. infuus voor narcose en dan lig je daar....tis net lopende band werk de 1 komt terug de andere gaat, voelt allemaal heel raar en onwerkelijk. Sommige vrouwen huilde en ik moest nog.... Niemand van de verpleging ging naar ze toe wat ik eigenlijk wel raar vondt!! Aangezien je ook niet je partner/vriend mee mocht nemen. Terwijl je dan juist alle steun kan gebruiken!T oen werd ik geroepen ...moest in zo`n stoel zitten/liggen met van die hangbeugels...had gekozen voor een "roesje" dus was zo weg. Toen ik wakker werd zeiden ze dat het "gelukt" was , en ik lag weer op zaal. Had wel pijn in onderbuik en rug (wat natuurlijk logisch is) voelde mij wel raar. Na onegveer 10 min gerust te hebben moest je naar de wc ,wat heen en weer lopen en kon je wat eten/drinken. Als je niet meer duizelig was kon je je aankleden en kreeg je papieren mee voor nabehandeling en antibiotica. Verder werd er dus helemaal niet gevraagd hoe je je voelde "emotioneel" gezien, dat miste ik wel. Al met al stond ik met 45 min.(vanaf de ingreep ) weer beneden , met je papieren weer naar de receptie. En dat was het....Gaat allemaal snel aan je voorbij. Je kan je eigenlijk niet voorstellen wat er allemaal met je is gebeurt
21-2-2006	Auteur: Debbie (---.direct-adsl.nl)	Vanuit Maastricht na een aardige reis Vrijdag in Leiden aangekomen moesten we e onze auto parkeren op een inmens grote parkeerplaats nog een aardig stukje verwijderd van de kliniek. We moesten hard lopen om om 14:00 uur binnen te komen, maar waren er net op tijd. Ik wilde me keurig melden, maar de receptie was er niet omdat er een watertank (van het waterapparaat) kapot was gegaan en de vloer onder water lag en ze druk bezig waren dat op te ruimen. We namen dus even plaats voor de receptie en gelijk viel ons het grote contrast op. Wij waren aan het wachten om ons te melden voor een abortus en naast ons zaten mensen die kwamen voor een echo om te kijken of ze gelukkig zwanger waren geworden na hun IVF behandeling. . Dat is vreemd..en dat doet pijn. Uiteindelijk was de receptioniste er, een aardige vrouw afkomstig uit Spanje die me een goed gevoel gaf. Ik werd ingeschreven en mocht wachten "aan de gezellige tafeltjes achterin" . Het gezellige moest ik zoeken want dat kon ik nergens vinden in de koude en holle hal in de Kliniek in Leiden. En daar begon het lange, lange, lange wachten... 2 uur later kwam er een verpleegkundige voor een voorgesprek, ik had de vijf dagen bedenktijd al gehad dus het was slechts een formaliteit. Ondanks dat ik de vrouw erg vriendelijk en grappig vond voelde ik me er toch niet zo lekker bij. Er werd geprobeerd grapjes te maken om het wellicht toch een luchterige aangelegenheid te maken, maar ik vond het niet fijn. Na een kort gesprek gingen we naar boven voor de echo. Ik wilde eigenlijk eerst niet kijken maar toen ik er lag besloot ik het toch wel te doen. En daar kwamen de waterlanders...zowel bij mij als mijn man...groot verdriet.. De vorige echo's die we hadden zaten zo vol vreugde, als we een kloppend hartje zagen sprongen de tranen ons in de ogen van vreugde, blijdschap dat het goed zat en dat we de eerste spannende weken tegemoed konden gaan! Nu was het een groot verschil...we keken naar een miniscuul vruchtje wat enkele momenten later verwijderd zou worden. De verpleegkundige had met ons te doen en zei ons nog dat we ons mochten bedenken, ook mijn man bracht dit naar voren...maar ik zei "We zijn er nu...dus we maken het nu af ook..." het leek wel of ik maar aan één ding kon denken ondanks mijn grote verdriet. Klaar met de echo kregen we weer een grote tegenvaller...het kon nog wel 1 uur en een kwartier duren voor ik aan de beurt was. Dit was ver na sluitingstijd, maar het liep allemaal uit vandaag. We mochten weer naar beneden en plaats nemen in de kille hal. Ik had toen al vanaf de vorige avond 22:00 uur niet gegeten, en ondanks dat ik in het gesprek met de verpleegkundige al had aangegeven toch niet voor een roesje te gaan wegens de lange uitslaap/rust tijd die ze ervoor aanhielden werd me toch aangeraden nog niet te eten of te drinken. Daar zaten we weer boven in de hal...ik voelde me vreemd en leeg en alleen...verdrietig en ik had zo vreselijk te doen met mijn man. Op de één of andere manier had ik alleen maar medelij met hem en voelde ik zijn verdriet. Ondanks dat hij me meerdere malen had duidelijk gemaakt mij te steunen voelde ik dit toch niet geheel zo en bleef een schuldgevoel houden tegenover hem. Uiteindelijk mocht ik pas om bijna 5 uur naar boven toe!! Dat waren 3 uur na onze binnenkomst! Daar kreeg ik een bed toegewezen en werd me gewezen waar ik me om kon kleden en eventueel nog mocht wassen en dan mocht ik "lekker onder de dekens" gaan liggen om het niet koud te krijgen. Het eerste wat me opviel bij binnenkomst waren de overige 6 á 7 bedden die gevuld waren met dames die net de ingreep achter de rug hadden. En het eerste waarmee ik geconfronteerd werd was een franse mevrouw met al een redelijk buikje die op stond, mij aankeek, over haar buik wreef en tegen mij zei "This will be gone soon" waarop ik even moest slikken...en toen ik haar vroeg hoe ver ze dan was zei ze me zonder schaamte "22 weeks" en ik kon niet anders dan mijn hoofd buigen, de steek in mijn maag voelen en op mijn bed mijn spulletjes pakken. Ik voelde me vreselijk, echt de slechtste persoon op aarde dat ik daar lag tussen in ieder geval 5 vrouwen die vanuit het buitenland waren komen reizen om hun ver gevorderde zwangerschap te laten beëindigen. De andere 2 meisjes waren tussen de 17 en 19 jaar oud en nog heel pril zwanger. Eén van de meisjes had net te horen gekregen zwanger te zijn van een tweeling en had het daar best moeilijk mee. Vaste verkering, een goede verkering ook maar allebei studerend, thuis wonend en geen mogelijkheden een kindje op te voeden, laat staan twee. Ik probeerde me over haar te bekommeren om mijn eigen verdriet niet te voelen. Ze was voor mij aan de beurt, nummer 13 en ik nummer 14. Haar vriend was onderweg, ze wilde hem in eerste instantie niet mee hebben maar had hem later toch gevraagd of hij haar in ieder geval op wilde halen en als hij het zou redden haar hand wilde vasthouden. Maar hij was er niet, dus ik vroeg of ik met haar mee moest gaan naar binnen maar de verpleegkundige zei dat ik dit beter niet kon doen aangezien ik zo zelf ook nog moest. Dus ik bleef braaf op mijn bed liggen met al wat krampen en bloedverlies die ik na de echo meer had gekregen. Ik had hier de afgelopen dagen al wel meer last van gehad maar die dag nog erger en zeker na de echo. Die minuten dat zij daar was en ik lag te wachten waren slopend. Ik heb mijn gsm gepakt en gesmst naar mijn zus, mijn vriendin en man, ik moest iets doen om er niet constant aan te denken. Toen ging de deur open en kwam mijn buurvrouw terug op haar bed. Ze was wat duizelig en voelde zich naar en ik werd totaal overrompeld door haar ogen, haar blik, de pijn die ik er in zag maar ook de verbazing in haar ogen over het geen ze net had gedaan. Ik moest nog even plassen en toen was het mijn beurt. Tijdens het plassen verloor ik nog meer bloed en wat kleine stolsels en dit gaf ik ook aan. De reactie hierop van de arts was dat de kans groot was dat het zou doorzetten in een missed abortion en dat de kans dan toch groot was alsnog gecurreteerd te moeten worden en dat ik dus beter door kon gaan met de behandeling stond ik daar zelf nog achter. Inmiddels was mijn man gebeld en naar boven gekomen. Ik kwam in de behandelkamer en zag voor me de aparte bank/tafel met de beensteunen. Een aardige verpleegkundige en arts en 1 wat lompere (ze had ook rubber laarzen ofzo aan..ik vond het in ieder geval een vreselijk gezicht). En thank god , mijn man naast me die mijn hand vast hield. Mijn benen lagen in de steunen en mijn vagina werd schoongemaakt met jodium. Daarna werd mijn baarmoeder verdoofd, een vervelend maar geen pijnlijk gevoel, al kneep ik de hand van mijn man fijn. Men probeerde de sfeer luchtiger te maken door te vragen waar we vandaan kwamen, wat we deden en of we al kinderen hadden, maar het enige waar ik aan kon denken was...doe het nou maar! Ik kreeg na het verdoven ook een zetpil tegen de eventuele pijn en toen begon de verdere behandeling. Het zuigapparaat ging aan en ik hoord een indringend brom geluid en toen ze naar binnen ging hoorde ik het zuiggeluid en kon ik het niet meer houden en werd ik enorm emotioneel. De tranen stroomde over mijn wangen en ik kon het niet meer inhouden. Een groot verdriet kwam er uit en was niet meer te stoppen. De behandeling was zo gebeurd en mijn man moest snel weer naar beneden omdat hij logischerwijs niet mee mocht de uitrustkamer in wegens privacy voor de andere dames. Ik voelde me vreselijk en alleen...en kon alleen maar huilen. Ik was de laatste patiënte en de arts kwam gelijk naar me toe om te kijken hoe het ging omdat ik zo emotioneel was. Ze was enorm lief, wreef over mijn wang en probeerde me gerust te stellen en te zeggen dat ik me niet schuldig moest voelen. Dat de situatie die ik uit had gelegd geheel duidelijk was om voor een abortus te gaan en ik mijn best moest doen niet met een schuldgevoel de kliniek uit te gaan. Verdriet was logisch maar ik moest geen schuld voelen. Ook de verpleegkundigen kwamen me dit meerdere malen vertellen. Maar al zegt de hele wereld dit tegen je...als je je schuldig voelt dan voel je je schuldig zoals ik dus ook deed. Omdat het al ruim over sluitingstijd heen was ging de rest heel rommelig, er was 1 dame die al meerdere malen had duidelijk gemaakt dat ze werken helemaal niet leuk vond en overwerken nog minder leuk vond. Ze maakte haast in alles, bedden afruimen, boel schoonmaken, papieren klaarmaken, etc etc. Onder het mom van "Snel de deur uit dan kan ik naar huis" Dat voelde niet prettig en heb ik ook gezegd, het was niet mijn schuld dat het laat was geworden en ik had ook mijn pijn en verdriet net zo goed als alle dames die daarvoor waren geweest. Ik vroeg of ik eindelijk wat mocht eten omdat ik zwangerschapsdiabtes had en al 20 uur niks gegeten of gedronken had en er toch wel redelijk naar van werd. Daar schrok een verpleegkundige van en zei me dat ik eigenlijk al 's ochtends geholpen had moeten worden! Maarja toen was het al te laat. Dus ik nam 2 crackers met jam en een kopje thee en een glaasje appelsap en daarna wilde ik eigenlijk alleen maar snel weg. Het bloeden was echt nihil, dus ik deed een verband in, mijn eigen schone onderbroek en kleding, schoenen aan, spulletjes inpakken en wachten op de papieren. Omdat de apotheek al gesloten was kreeg ik antibiotica van de kliniek mee. Ik weet niet of het normaal is maar het was alleen voor die avond. Ik heb alle dames vriendelijk bedankt voor hun goede zorgen en ben naar beneden gelopen richting mijn man. Ik voelde me leeg en verdrietig en verdoofd...en schuldig...tegenover mijn man, tegenover het ongeboren vruchtje, gewoon omdat ik had gedaan wat ik altijd had afgezworen. Voor ik van de afdeling ging zei de arts nog tegen me "Meisje, gezien je bloedverlies was het denk ik wel fout gegaan.." maar dat deed me ook geen beter gevoel geven. Dan was het de natuur geweest, nu was het mijn eigen keuze... 's Avonds was ik alleen maar heel erg moe...en kapot van alle emoties. We vertrokken 's ochtends om 11 uur en kwamen 's thuis om 23 uur.