Op dat moment ben ik moeder geworden ook al had ik geen kindje.

Ik was aan het afstuderen en zou daarna eindelijk gaan werken. Iets waar ik erg veel zin in had. Met uitgaan leerde ik een leuke jongen kennen, we kregen verkering en een maand later was ik zwanger. Hij wilde het niet omdat we elkaar pas net kende en ik was bang en erg in de war. Mijn mening veranderde van minuut tot minuut. Het waren dramatische weken waarin ik alleen maar voor me uit kon staren. Ik maakte wel een afspraak bij de abortuskliniek omdat ik had gehoord over bedenktijd. Ik kon er echter met niemand over praten en mijn vriend zei alleen maar ik wil het niet maar jij moet kiezen. Welke keuze heb je dan?

Ik heb het gedaan en het was een verschrikkelijke dag. Ik weet nog steeds de datum.

Ik vond de ingreep ontzettend pijnlijk. Het zien van de echo vond ik ook verschikkelijk emotioneel. Ik vind dat ze moeten vragen of je deze wilt zien. Ik denk dat het voor veel vrouwen beter is om deze niet te zien. Op dat moment wordt het tastbaar dat je zwanger bent en dat is een confronterend moment. Bij mij klopte het hartje nog niet maar ik weet dat dat bij sommige vrouwen wel al het geval is.

Na de ingreep was ik verschikkelijk verdrietig en emotioneel. Dit hoort erbij denk je dan. Het probleem was echter dat het niet over ging. Uiteindelijk heb ik drie jaar lang iedere dag gehuild. Van afstuderen kwam ook niets meer en ik ben maar gaan werken. Het was echter verschikkelijk, ik liep op mijn tandvlees. Ik kon niet thuis zijn, maar als ik ergens was dan wilde ik weer naar huis.

Ik voelde me zo leeg en het deed zoveel pijn van binnen, ik was wanhopig en wist niet wat te doen. Ik had zoveel spijt en was zo kwaad op mijzelf dat ik me zelf ook steeds pijn wilde doen, wilde straffen.

Bij de VBOK en het FIOM geweest, maar in mijn geval aardige en goed bedoelende vrouwen, maar ik schoot er niets mee op. Bij het VBOK kon ik de eerste keer alleen maar huilen en haar enige reactie was, misschien is het nog te vroeg voor je om erover te praten. Wat echter niemand wilde zien, waaronder ik ook niet was dat ik al die tijd al erg depressief was. Wel hebben het een paar mensen in onze omgeving verteld, maar dit zijn geen vrienden meer. We stuiten op zoveel onbegrip. Mensen kunnen zo hard en gemeen zijn.

Ik zag nog maar een uitweg en dat was een nieuw kindje. Ik ben toen getrouwd met mijn vriend en heb doen doorgedramd om samen een kindje te nemen. De negen maanden zwangerschap waren heerlijk. Weg was het lege gevoel. De klap kwam na de geboorte van mijn dochter. Een schat, maar ik kon het niet. Ik kon niet genieten, ik verdiende het niet.

Uiteindelijk een jaar later kreeg ik de juiste anti-depressiva en is het langzaam aan beter met me gegaan. Ik ben zelfs nog afgestudeerd, voor Mara.

Pas nu kan ik mijn verhaal met droge ogen vertellen.

Ik probeer nu verder te gaan met mijn leven, mijn man en twee dochters. Alles wat mij is overkomen heeft me ook heel veel kracht gegeven. Al je dit kunt overwinnen dat kun je alles overwinnen. Hiernaast ben ik ook verbitterd, in de mensen om mij heen. Zoveel onbegrip had ik niet verwacht. Wel leven in een wereld waarin je alles kan, maar verdriet hebben van je abortus is wel erg gek en niet te begrijpen.

Ik ben daarom ook erg blij met deze site. Ik hoop dat ik met mijn verhaal een steentje kan bijdragen, om andere vrouwen te steunen en om te laten zien hoe ingrijpend een simpele ingreep kan zijn.

 [terug naar adressen van de klinieken] [terug naar veelgestelde vragen ] [terug naar de abortuspagina] [lotgenotenpagina]

november 2006