Ik heb afgelopen woensdag een abortus gehad, Ik geloof dat
ik die dag en de rest van de week nog nooit zoveel gehuilt heb. Ik
ben zwanger geraakt terwijl ik een spiraaltje had,en ik ben er
toevallig achter gekomen omdat ik een afspraak bij de gynaecoloog
had, voor een poliep op de baarmoedermond. Toen zag ze dus dat het
spiraal niet meer goed zat en dat ik 7 weken zwanger was.
Ben me helemaal rot geschrokken, dit had ik nooit verwacht. Wij
hebben al 4 kinderen en een vijfde is nooit de bedoeling geweest. Na
1 week twijfelen en praten en huilen, van we houden het of toch weer
niet, hebben we toch een afspraak gemaakt bij de abortus kliniek.
Voor ons hadden we dan nog een week tijd om echt door te beslissen
wat we echt gingen doen. Dit was iets wat we nooit zouden doen!!
Ondertussen gesprek bij de Huisarts gehad en samen er niks anders
over gedaan als praten om toch een afspraak te maken bij Stimezo
Groningen. De maandags een echo nog gehad bij de gynaecoloog en ze
kon zich zo goed inleven in hoe we er voor stonden en dat was gewoon
zo fijn, wisten toen nog niet voor 100% zeker of we het zouden
doen.
Nou dus afgelopen woensdag 28 september besloten dat we het niet
houden konden,tot het moment van op die tafel liggen zeiden we echt
zeker weten ? en we hadden beiden zoiets van ja het kan niet
anders.
Maar jeetje wat een gedoe, het leek vrij vlot te gaan voelde me
wel klote maar het viel me mee, maar er bleef een stolsel zitten en
toen moest het weer opnieuw en dat deed erg zeer, mede omdat mijn
baarmoeder wat gekantelt is geloof ik, dat was heel erg
vervelend.
Ik was erg duizelig en voelde me erg misselijk, heb wel 3 uur
moeten wachten in de rustkamer omdat ik steeds te veel bloed verloor
en dat was ook niet leuk mijn man alleen boven en ik alleen
beneden.Ik moest opnieuw een echo waarom ik zoveel bloed verloor de
arts wou me op den duur door sturen naar een gynecealoog maar
gelukkig hoefde dat toch niet om dat het verminderde. Dat hadden ze
voor mij wel een beetje beter kunnen regelen want ik voelde me erg
alleen.
05-10-2005 10:47
Hoe moet je dit eigenlijk allemaal verwerken, ik zit hier
keer op keer te huilen zolang ik echt wat aan het doen ben dan valt
het mee maar zodra ik dan weer klaar ben zit ik me de hele tijd af te
vragen waarom we dit ook al weer gedaan hebben, en ik kom er dan niet
meer achter, en nu begin ik me af te vragen of dit dan wel de goede
beslissing is geweest.
Hoe kun je je er over heen zetten en verder gaan want je
weet dat je er toch niets meer aan kan veranderen, het is nu precies
1 week geleden en van die hele week is er 1 dag geweest en dat was
maandag dat ik dacht het gaat wel alleen dat is al lang weer
weg.
Ik probeer er gewoon voor de kinderen te zijn, en zo gewoon
mogelijk te doen maar ze hebben toch wel door dat ik niet helemaal
goed ben. Ik denk af en toe wel had ik eerst maar eens op deze site
gekeken misschien had ik er dan heel anders tegen aan gekeken maar
wist niet eens dat zo'n site bestond.
Datum: 03-11-2006 10:01
Ik moet zeggen dat ik me er toch een beetje bij kan gaan
neerleggen het is nou 5 weken geleden dat ik een abortus gehad heb.
Echt een raar gevoel eigenlijk want dat had ik niet verwacht,niet dat
ik hier nu helemaal happy zit te wezen hoor,anders zat ik hier niet
elke dag,, maar voel me niet meer zo verschrikkelijk rot zo als in
het begin. Na 2 weken heb ik een gesprek gehad met de Huisarts, en
ook die ving ons ook erg goed op en echt gevraagd hoe het met ons
ging.
Nou gisteren dus weer bij de zelfde gynaecoloog geweest en die
heeft ook een echo weer gemaakt om te zien of alles er goed uitzag
wat ik voor mezelf erg belangrijk vond het doodeng stel dat er nog
wat te zien was?? Alles zag er goed uit en zij zei dat het normaal
was ook na een miskraam of curettage om te kijken of alles goed was.
Ook vroeg ze hoe het geestelijk met me ging en dat het toch wel een
hele rotperiode was geweest voor ons.
Ik heb haar ook het bedankt voor haar begrip en moest weer huilen
waarna ze me ook nog even omhelsde en sterkte wenst. Ben door die
beide artsen erg goed opgevangen!!
14 -12- 05
Het is nou 11 weken geleden maar het lijkt soms zooooo ver weg
als of het niet zo is heel gek.
Ik ben me er wel van bewust dat het gebeurt is en vind het nog
steeds vreselijk jammer dat ik de keuze toen heb moeten maken van wel
of niet een abortus omdat ik zwanger raakte met een spiraal. Zou het
misschien voor mij dan toch echt de goede keus zijn geweest dat vraag
ik me dan nu steeds af,ik heb namelijk zo'n spijt gehad...hoe
verklaar je nou zoiets.
Vergeten zal ik dit nooit het is niet zomaar wat…..
Had nooit gedacht een abortus te ondergaan en hier zit ik
hele dagen te prikken en te lezen op de abortus.pagina, dat is zo'n
vreemd gevoel.