Augustus 2005

 .................. ik ben 36 jaar en moeder van 3 kinderen en alleenstaand eind juli deed ik een test om zeker te zijn dat ik zwanger was.  Dat was iets dat ik wel  voelde maar ontkende .... anti conceptie  gebruiken en dan nog zwanger worden dat was wel het laatste waar ik een positieve op wilde krijgen. Mijn  eerste reactie was ook van "ow nee wat nu"  na tijd heen en weer geslingerd te zijn tussen de gedachten "durf ik dit aan" of "nee dit kan echt niet" ben ik steeds meer aan een  abortus gaan denken.

En de redenen gaan  opschrijven waarom wel een kindje erbij en waarom niet, de waarom niet lijst was zoveel langer dat de keus verstandelijk gezien gemaakt was.

Maar toen komen de emotionele gedachtes..... wat doe ik dat kindje aan en mezelf ... dan weer de gedachten.. wat doe ik mijn andere  kinderen aan.

In die tijd heb ik ook een mail naar een vriendin getypt..... dat sommige keuzes zo oneerlijk zijn dat je ze niet eens een keus kan noemen. 

Ik die  altijd riep " wat er ook  gebeurd nooit een abortus !"  zo zie je maar weer dat het woordje nooit net als principes afhankelijk zijn van de fase waarin je leven dan zit. Dan komt het moment dat je gaat zoeken welke  klinieken er in de buurt zijn .... hoe ze werken.... kom ik er geen bekenden tegen,  allemaal  vragen die ik mezelf stelde toen ik telefoonnummers zocht.

Het moment van de afspraak gaf me al de zenuwen, op zich een zakelijk telefoontje of ik al een verwijsbrief etc en wat ik mee moest nemen voor de dag zelf. De dag 26 aug 2005 om 9.00 was een dag waar ik  ondanks alle  heftige emoties op een of andere manier naar toeleefde, misschien dat ik dacht "dan is alles voorbij en kan ik verder" niet wetende dat juist het begin van alles zou zijn.

 De kliniek die ik had gekozen was in Rotterdam en met lood in de schoenen werd ik begripvol en fijn opgevangen ... een gesprek en een echo ( die ik niet wilde bekijken...) Toen het omkleden en het enige wat ik dacht was .... laat het aub snel voorbij zijn.  In de kamer aangekomen werd de echo gemaakt en vanwege de spanning over koetjes en kalfjes gesproken. Lichamelijk deed het geen pijn maar emotioneel gezien een grote warboel in mijn  hoofd... het geluid wat een abortus geeft zal ik ook  nooit vergeten. Nadat het gebeurd was  had was ik gelukkig de  enige in de uitrustkamer ... waardoor ik  niet hoefde te kijken naar het evt verdriet van andere vrouwen. Aangezien ik om een afdruk van de echo had gevraagd kwam de arts die de abortus had gedaan deze uitleggen wat er te zien was etc het enige wat ik kon denken was " ow toen was je er nog"

 Na de abortus is het een tijdje heel slecht met me gegaan... sloot me af voor alles en iedereen, rookte teveel werd kattiger tegen de kinderen etc.

Ondanks dat het nog steeds pijn doet en het iets is wat ik nooit zal  vergeten heeft het me dingen geleerd over mezelf waar ik ook dankbaar voor ben.

Als ik de tijd kon  terugdraaien ik weet niet of ik een andere  beslissing had genomen .... de gevoelens na de abortus ervaar ik zo heftig dat spijt een te klein woord is. Maar als je me eerlijk vraagt:  als je dit van te voren wist dat het zou voelen had je het dan gedaan dan blijft het antwoord nog steeds..... verstandelijk gezien 100%  de beste, maar qua gevoel 1 van de slechtse beslissingen uit mijn leven.

 Ria

 [ Terug naar de ervaringenpagina.] [terug naar de Abortus.pagina] [naar de lotgenotenpagina] 

laatste aanvulling 15 december 2005