Augustus 2005
.................. ik ben 36 jaar en moeder van 3 kinderen
en alleenstaand eind juli deed ik een test om zeker te zijn dat ik
zwanger was. Dat was iets dat ik wel voelde maar ontkende
.... anti conceptie gebruiken en dan nog zwanger worden dat was
wel het laatste waar ik een positieve op wilde krijgen. Mijn
eerste reactie was ook van "ow nee wat nu" na tijd heen en weer
geslingerd te zijn tussen de gedachten "durf ik dit aan" of "nee dit
kan echt niet" ben ik steeds meer aan een abortus gaan
denken.
En de redenen gaan opschrijven waarom wel een kindje erbij
en waarom niet, de waarom niet lijst was zoveel langer dat de keus
verstandelijk gezien gemaakt was.
Maar toen komen de emotionele gedachtes..... wat doe ik dat
kindje aan en mezelf ... dan weer de gedachten.. wat doe ik mijn
andere kinderen aan.
In die tijd heb ik ook een mail naar een vriendin getypt..... dat
sommige keuzes zo oneerlijk zijn dat je ze niet eens een keus kan
noemen.
Ik die altijd riep " wat er ook gebeurd nooit een
abortus !" zo zie je maar weer dat het woordje nooit net als
principes afhankelijk zijn van de fase waarin je leven dan zit.
Dan komt het moment dat je gaat zoeken welke klinieken er in de
buurt zijn .... hoe ze werken.... kom ik er geen bekenden
tegen, allemaal vragen die ik mezelf stelde toen ik
telefoonnummers zocht.
Het moment van de afspraak gaf me al de zenuwen, op zich een
zakelijk telefoontje of ik al een verwijsbrief etc en wat ik mee
moest nemen voor de dag zelf. De dag 26 aug 2005 om 9.00 was een dag
waar ik ondanks alle heftige emoties op een of andere
manier naar toeleefde, misschien dat ik dacht "dan is alles voorbij
en kan ik verder" niet wetende dat juist het begin van alles zou
zijn.
De kliniek die ik had gekozen was in Rotterdam en met lood
in de schoenen werd ik begripvol en fijn opgevangen ... een gesprek
en een echo ( die ik niet wilde bekijken...) Toen het omkleden en het
enige wat ik dacht was .... laat het aub snel voorbij zijn. In
de kamer aangekomen werd de echo gemaakt en vanwege de spanning over
koetjes en kalfjes gesproken. Lichamelijk deed het geen pijn maar
emotioneel gezien een grote warboel in mijn hoofd... het geluid
wat een abortus geeft zal ik ook nooit vergeten. Nadat het
gebeurd was had was ik gelukkig de enige in de
uitrustkamer ... waardoor ik niet hoefde te kijken naar het evt
verdriet van andere vrouwen. Aangezien ik om een afdruk van de echo
had gevraagd kwam de arts die de abortus had gedaan deze uitleggen
wat er te zien was etc het enige wat ik kon denken was " ow toen was
je er nog"
Na de abortus is het een tijdje heel slecht met me
gegaan... sloot me af voor alles en iedereen, rookte teveel werd
kattiger tegen de kinderen etc.
Ondanks dat het nog steeds pijn doet en het iets is wat ik nooit
zal vergeten heeft het me dingen geleerd over mezelf waar ik
ook dankbaar voor ben.
Als ik de tijd kon terugdraaien ik weet niet of ik een
andere beslissing had genomen .... de gevoelens na de abortus
ervaar ik zo heftig dat spijt een te klein woord is. Maar als je me
eerlijk vraagt: als je dit van te voren wist dat het zou voelen
had je het dan gedaan dan blijft het antwoord nog steeds.....
verstandelijk gezien 100% de beste, maar qua gevoel 1 van de
slechtse beslissingen uit mijn leven.
Ria
[ Terug
naar de ervaringenpagina.] [terug
naar de Abortus.pagina] [naar
de lotgenotenpagina]
laatste aanvulling 15 december 2005