ik wil graag mijn verhaal hier kwijt om mensen te laten weten dat niet iedereen

er spijt en verdriet van heeft. mijn verhaal:

Na een korte relatie en 1 keer geslachtgemeenschap bleef mijn menstruatie uit. ik wist meteen dat ik zwanger was ik voelde het. Ik heb al een dochtertje van 1,5 jaar.

Op 3 juni een zwangerschaps test gedaan. Van te voren wist ik zeker dat ik een abortus zou laten doen; het ging nu niet, de vader was er niet voor ons en ik had het geld niet. Mijn dochtertje was te jong en mijn woning was te klein. toen uiteindelijk bleek dat ik zwanger was kwam toch de twijfel naar boven. Misschien kon het toch,,, misschien wou de vader toch wel met ons verder.

O WAT STOM VAN ME IK DACHT ALTIJD DAT DIT ALLEEN ANDEREN OVERKWAM!! EN NU GEBEURDE MIJ DIT !!

Nna 3 weken dan toch besloten voor abortus, de vader ingelicht en die ging over de rooie; toch maar niet gegaan. De 5 weken die volgende waren verschrikkelijk de moeilijkste keuze van mijn leven. Soms wist ik zeker dat ik het kindje wel wou en soms wist ik zeker van niet. De vader was er als het hem uit kwam en zei dat het allemaal goed zou komen hij zou er voor ons zijn, ik geloofde hem en besloot het te houden.

Ik werd ontzettend misselijk van de zwangerschap en kon alleen maar overgeven. Had heel veel huilbuien en voelde me zo slecht en ziek. De vader vond dit niet belangrijk en was er bijna nooit. Ik stond er alleen voor had wel mijn ouders en vrienden die het allemaal wisten en iedereen zegt natuurlijk het is jouw keus jouw leven jouw kind. Tja das wel waar maar het was natuurlijk makkelijker als iemand de keus voor je zou maken. Ik prikte regelmatig op het prikbord en had daar veel steun aan. ondanks dat maakte het prikbord me wel bang, bang om een keus te maken. omdat veel mensen die daar prikken er spijt van hebben. Ik was bang dat ik ook spijt zou krijgen; bang dat ik er kapot aan zou gaan, bang dat mijn hele leven met verdriet zou leven.

Met bijna 9 weken zwangerschap kreeg ik contact met mijn exvriend. die duwde me flink met mijn neus op de feiten. Feiten die ik zelf ook wel had gezien maar niet wou zien. Ik ben 21 en heb een dochtertje en zou nu een kindje krijgen van een andere vader die ons niet wil. Wat word er dan van mijn leven?

Mijn ex had mijn dochtertje geaccepteerd maar hij maakte ook duidelijk dat 2 kinderen van 2 vaders toch wel heel wat anders is. Natuurlijk had ik daar aan gedacht. Maar ik wou het niet weten. Na dat gesprek wist ik het zeker: ik wou dit niet. Ik was niet gelukkig, heel ziek en vol hormonen natuurlijk. Maar dit was het beste. Het was al heel laat en ik probeerde me moeder nog te bellen maar die sliep natuurlijk al. Ik wou haar vertellen dat ik het zeker wist en het niet wou.

De volgende morgen werd ik wakker en verloor ik bloed,.Ik was in paniek maar hoopte toch dat het niet goed was. De volgende dag kreeg ik een echo. Mijn moeder was mee toen ik het kindje zag en toen ze vertelde dat het gezond was en het hartje klopte begon ik te huilen. Mijn moeder dacht omdat ik het niet meer zou kunnen , maar het was omdat ik nu toch zelf die keus moest maken. Dezelfde dag nog naar de kliniek gebeld voor een abortus met narcose.

Ik kon 10 augustus om 12 uur komen. De week ertussen in was ik heel rustig ik heb niet 1 keer gehuild mijn ex is regelmatig langsgekomen en was trots op me hij zei dat dit niet de makkelijkste maar wel de beste keus was.de hele week had ik nog bloedverlies en hooptte toch wel dat het mis zou gaan. Ik heb mijn overleden oma gevraagd ofze voor dit kindje wil zorgen totdat ik het zelf weer kan.

10 augustus mijn vriendin had vrij genomen van haar werk omdat ik na de narcose niet mocht autorijden. om kwart voor twaalf kwam ik binnen in de casa kliniek in Maastricht. Ik weet nog goed dat ik het niet goed kon vinden eenmaal binnen overal briefjes waar je heen moest voor de kliniek. Met de lift omhoog en daar stond ik dan. Bij de balie stond een wat oudere vrouw met een hele lieve zachte stem. Ze vroeg mijn gegevens en dacht nog dat het om mijn vriendin ging we moesten lachen. Ik vertelde dat ik heel bang was voor de verdoving vooral om de naald!!

Ze vertelde dat mijn vriendin er bij mocht zijn als ze de naald inbrachten. Ik kon me omkleden en in de wachtkamer gaan zitten. Na 5 min kwamen ze me halen voor een gesprekje die mevrouw was ook heel aardig en vroeg waarom ik deze keus maakte even gepraat en alles uitgelegd. Ze stelde me gerust en vond dat ik een goed besluit heb gemaakt en dat ik nog jong was en nog genoeg tijd had om een ander kindje te krijgen als ik dat zou willen. Ze legde nog uit wat er ging gebeuren wat ik niet echt wou weten maar goed er zijn mensen die dat wel willen. Weer terug naar de wacht kamer.

Na weer 5 min mocht ik mee naar de andere kamer waar je rustig kon gaan liggen, ze kwamen het infuus inbrengen o wat was ik bang ik heb mijn vriendin haar hand fijn geknepen. Achteraf viel het wel mee gelukkig. Ze legde mij uit wat er ging gebeuren en hoe het infuus werkte. De mensen waren allemaal zo lief en er werden nog grapjes gemaakt over het spul waar ze je mee inslaap brengen. Toen mocht ik mee naar de behandel kamer. Ik kon gaan liggen en er werd nog wat met me gepraat en wat uitgelegd. ik was aan 't vertellen dat ik zo bang was voor naalden en dat ik na de geboorte van mijn meisje zo panische was voor de spuiten en toen werd ik wakker in de uitslaapkamer. Mijn vriendin zat al te wachten. Ik had wat buikpijn maar dat was normaal ze vroegen hoe ik me voelde en lieten me ff bijkomen mijn vriendin was heel lief voor me.

Na een half uur kreeg ik nog wat thee met koekjes ik voelde me opgelucht dat alles over was. Na een uur heb ik paracetamol gekregen voor de buikpijn en ging ik naar huis. Ik voelde me wel raar maar heel opgelucht.de volgende dag was de misselijkheid over en voelde ik me weer mezelf!!

De week erna is mijn ex bij me terug gekomen hij vertelde eerlijk dat dat nooit was gebuerd als ik het kindje had gehouden, achteraf weet ik ook zeker dat ik depressief was geworden als ik voor het kindje had gekozen en dat zou verkeerd hebben uitgepakt voor mijn dochtertje.

Nu bijna 3 maanden later voel ik me super; ik ben er nog altijd van overtuigd dat het beter is geweest en heb geen moment spijt ervan gehad. Verdrietig ben ik ook niet. Ik weet dat mijn kindje wil dat ik gelukkig word en dat het op me wacht samen met mijn oma. Er word goed voor gezorgd. Ik ben weer aant werk en we hebben een huisje gekocht en zijn nu bezig met de verhuizing in januari 2008 laat ik het spiraaltje eruit halen en gaan we samen voor een 2de kindje en februari 2008 gaan we trouwen.

Dit is de moeilijkste keus geweest van mijn leven maar ik heb de juiste keus gemaakt. ik heb er 8 weken over gedaan om tot het besluit te komen en die tijd moet je jezelf ook gunnen. Ik wil de mensen in de casa kliniek te Maastricht bedanken voor hun lieve zorg en lieve woorden. Mijn vriend, want door hem heb ik deze keus gemaakt en door hem is mijn leven weer op de rails gekomen.

Ik dank ook Dr Joeri en alle anderen van het prikbord voor hun adviezen en lieve woorden.