Suzanne (82.174.227.---)
Datum: 18-12-2005 21:00
Hallo allemaal,
Mijn naam is Suzanne, 28 jaar en dit is mijn verhaal:
Toen ik 15 was kwam ik er achter dat ik zwanger was, het was van
een one night stand maar toen ik er achter kwam had ik alweer een
paar maanden een relatie.
Mijn toemalige vriend schrok wel even maar heeft me vrij gelaten
in mijn keuze, hij zou er hoe dan ook voor me zijn, of ik het nu zou
houden of weg zou laten halen.
Hij heeft me in die tijd echt gesteund.
Ik heb zélf besloten om een abortus te ondergaan, ik was
totaal niet verantwoordelijk, ik zat op school en had helemaal niet
te bieden.
Het was voor mij de enige logische keuze op dat moment en hoewel
ik er wel bij stil heb gestaan wat het precies inhield, heb ik er
geen moment spijt van gehad.
Natuurlijk brengt het wel zijn emotionele momenten met zich mee
maar die vervagen na verloop van tijd.
Die relatie waar ik het net over had, heeft toen bijna 4 jaar
geduurd en liep stuk op een stomme fout van mijn kant, toen was ik
mijn enige grote liefde kwijt (ik vertel dit omdat dit verhaal nog
een stasrtje krijgt)
Zo heb ik vanaf mijn 19e nog een aantal wat langere relaties
gehad tot ik in Maart 2004 (ik was 27) er achter kwam dat ik weer
zwanger was.
Ik woonde toen net een jaar samen met een nieuwe vriend in een
studenten huis, we hadden weinig inkomen en nog steeds weinig te
bieden.
Tijdens die zwangerschap heb ik meer getwijfeld dan bij de
eerste, ik had wat meer verantwoordelijkheids gevoel en ik had er
toch wel de leeftijd voor.
Helaas kende ik mijn vriend toen pas een jaar en ik wist toen
eigenlijk al dat het op niets uit zou lopen.
Ik had nog geen definitieve keuze gemaakt toen bij de termijnecho
bleek dat het hartje niet in orde was en dat er weinig kans was dat
de kleine zou overleven. Toen heb ik de knoop doorgehakt en besloten
ook dit kind weg te laten halen. Ik wilde niet een zwangerschap
moeten doorgaan en dan een kind krijgen wat niet levensvatbaar
is.
Mijn toemalige vriend had het er erg moeilijk mee want hij wilde
het kind echt graag houden maar zag ook in dat het risico te groot
was dat het niet zou overleven. Beide ingrepen waren pijnlijk maar ik
heb een goede begeleiding gehad en veel steun van mijn ouders en
vrienden.
De mensen in de kliniek waren erg aardig, ze helpen je er echt
doorheen en de nacontrole was ook erg uitgebreidt, vooral de 2e keer.
Ze waren naar mijn mening zeer met de "patienten" begaan, wat echt in
hun voordeel spreekt. Het gaat hier om de Stimezo kliniek in
Eindhoven.
Dan nu het staartje.
In Januari 2005 zocht mijn enige grote liefde (die me bij de
eerste abortus zo steunde) weer contact met me. Ik heb altijd
gedroomd van dat moment, en had nooit verwacht dat het er ooit nog
van zou komen maar toch is hij terug in mijn leven. Hij is de enige
die ooit gezien heb als de toekomstige vader van mijn kinderen. In
Juni van dit jaar zijn we getrouwd en begin Januari 2006 verwachten
we een zoon.
Ondanks dat dit dus eigenlijk mijn derde zwangerschap is, voel ik
me nu echt heel anders dan bij de eerste 2, sowieso voelde de 2e niet
goed aan en tja, de eerste ging echt niet op dat moment.
Nu kan ik genieten van de laatste 3 weken(als hij op tijd is) van
ónze zangerschap en hoewel het wel met ups en downs gaat voel
ik me klaar voor deze kleine. Waarschijnlijk gaat hij als hij er
klaar voor is wel horen over zijn "brusjes" en zal hij degelijke
voorlichting krijgen over hoe hij zulke dingen kan voorkomen.
Uiteindelijk heb ik beide ingrepen kunnen verwerken, mede omdat
ik er beide keren volledig achter stond maar ook door
onvoorwaardelijke steun van de mensen om me heen.
Voor iedereen die voor deze moeilijke keuze staat of ooit nog
komt te staan.....
Sta je er niet volledig achter?...twijfel je?....praat er met
mensen over, ze kunnen de keuze niet voor je maken maar ze kunnen je
zorgen wel delen en leed verlichten.
Uiteindelijk blijft de keuze bij jezelf, het is/wordt een
moeilijke maar probeer zoveel mogelijk je hart te volgen.