Auteur: Zohra (---.upc-a.chello.nl)
Datum: 13-05-2006
Het is voor mij nu een jaar geleden, ik was net 20, en had net
een vaste vriendje.. Ik kwam er achter tussen kerst en oud en nieuw
dat ik zwanger was. De dag nadat ik de test deed heb ik meteen mijn
huisarts gebeld.. Ik kon de volgende dag terecht.. Heb toen mijn
beste vriendin meegenomen; ik wist ook al meteen mijn besluit.. En
tot de dag van vandaag heb ik er geen spijt van. De week er na had ik
een afspraak bij de kliniek .in Eindhoven. Ik had het de dag daarvoor
tegen mijn vriend vertelt (ik durfde niet echt) maar ik vond dat hij
het moest weten.. Hij stond achter mij besluit, alleen vond hij het
wel jammer want hij was er namelijk wel klaar voor.. (hij is wat
ouder als ik) Maar hij begreep het.. Hij vroeg ook of hij mee moest,
maar ik had zo iets van: ik ken je niet zo lang en heb liever iemand
bij me die me al lang kent.. Ik had mijn beste vriendin meegenomen..
Mijn moeder was op dat moment op vakantie maar ik had haar er wel
over verteld via de telefoon.. De dag dat ik daar heen ging ik voelde
me goed was niet zenuwachtig of bang.. Terwijl ik daar zat zag ik
allemaal meisjes die best wel overstuur waren.. Ik had dat totaal
niet. Ik kwam daar binnen en ik moest mijn verzekeringspapieren
afgeven.. Ik kon plaats nemen in de wachtkamer toen kwam een mevrouw
met een potje en vroeg of ik er in wou plassen.. Vrij daarsnel kreeg
ik een gesprek met een mevrouw.. Of ik wel echt achter mijn
beslissing stond en legde mij de pil uit enzo ( alsof ik dat niet
wist) Maar het was een kort gesprek want ik denk dat ik echt
duidelijk was en dat ik niet twijfelde.. Nou toen moest ik weer terug
naar de wachtkamer daar heb ik ongeveer 10 min. gewacht.. Ik werd
geroepen en mocht al mijn kleren uitdoen en een ochtendjas aan
doen... De dokters waren ook echt heel lief.. Eentje hield mijn hand
vast en de ander ging aan het werk.. Ze maakte eerst een echo en dan
een prik.. En daarna herinner ik me niet zo veel meer.. Het was ook
zo gedaan ik kan me alleen goed die prik herinneren.
Ik heb nooit last gehad van ongesteldheidssteken maar sinds
die abortus heb ik dat iedere maand.. Maar die deed toch eventje echt
zeer ook naderhand. Je voelt dat ze daar beneden bezig zijn geweest..
Ik mocht ook kijken wat er uit kwam en dat heb ik ook gedaan.. Het
was niks..Ik kreeg een hoop medicijnen mee die ik die avond en
volgende dag moest slikken. Ik moest wat rust nemen maar ik ben
eigenwijs en ben de volgende dag weer gaan werken.. Life goes on..
Maar ik moet wel zeggen dat mijn lichaam er wel door veranderd is. Ik
heb een zwangerschap afgebroken maar dat betekent niet dat ik geen
moeder gevoelens heb gekregen.. Daar bedoel ik mee te zeggen dat als
ik nu kinderen zie, vergeleken met ervoor, dat ik er nu heel anders
tegenaan.kijk. Ik weet nu ook zeker dat ik ooit kinderen wil.. Tja en
klaar er voor dat ben je nooit hè.. Ik moest na 3 weken weer
op controle komen (je kan dat ook bij je huisarts).. Ze vroeg of ik
professionele hulp wou, maar dat sloeg ik af.. Ze vroeg met wie ik er
dan over sprak en ik zei met mijn moeder, vriend en mijn
vriendinnen.. Daarna controleren ze alles en of alles goed is
verlopen.. Ik stond binnen 10 min. weer buiten.. De ingreep viel op
zich wel mee al had alleen heel erg last van krampen.. Spijt nee.
Nooit .Ik heb nog niet eens gehuild en toen vroeg ik me af ben ik wel
menselijk of zo... mijn vriendinen en mijn moeder hadden er meer
moeite mee als ik zelf. Maar het heeft ook echt positieve kanten.
Mijn vriend en ik zijn nog bij elkaar; we wonen nu samen en we willen
kinderen maar we hebben nu zo iets van : als het gebeurt fijn, maar
we gaan er niet echt tegen aan.. We zijn ook echt dichter bij elkaar
gekomen er door.. Waarvoor moet je ergens mee gaan zitten terwijl je
je besluit al genomen hebt en misschien al gedaan hebt.. Anders moet
je het niet doen.. Ik denk altijd zo: ik heb een goed leven, ben
gezond en heb alles wat me te wensen valt en er zijn ergere
dingen..
Zohra.